MELAYU DALAM PERLEMBAGAAN...KEBEBASAN BERAGAMA DALAM PERLEMBAGAAN

Nurul Izzah: Saya sama sekali tidak terima murtad

2:30PM Nov 5 2012

Naib Presiden PKR Nurul Izzah Anwar menafikan bahawa kenyataan beliau yang dibuat Sabtu lalu dalam satu forum awam menggalakkan umat Islam murtad.

"Saya sama sekali tidak menggalakkan atau menerima murtad," tegasnya yang juga ahli parlimen Lembah Pantai.

"Saya berpegang pada pendirian umum sedia ada, iaitu setelah memeluk Islam, seorang Muslim tertakluk dengan syariat Islam; sebagaimana seorang warganegara tertakluk dengan Perlembagaan Persekutuan.

"Saya kesal kerana ada usaha kalangan yang cuba memutarbelitkan kenyataan saya, seolah-olah saya meremehkan soal aqidah atau mudah menerima orang Islam yang memilih untuk murtad," tegasnya lagi.

Anak sulung ketua umum PKR itu merujuk kenyataannya sebagai panelis dalam forum tersebut yang bertajuk "Islamic State: Which version? Whose responsibility?"

Beliau dilapor berkata tiada seorang pun boleh dipaksa untuk menerima ajaran agama tertentu dan perkara itu juga terpakai untuk orang Melayu.

Berita muka depan Utusan Malaysia hari ini yang bertajuk 'Melayu bebas pilih agama?" dengan memetik laporan Malaysiakini berhubung kenyataan Nurul itu.

Perkara 11 Perlembagaan Persekutuan- Kebebasan Beragama

Perkara 11. Kebebasan beragama.
(1) Tiap-tiap orang berhak menganuti dan mengamalkan agamanya dan, tertakluk kepada Fasal (4), mengembangkannya.

(2) Tiada seorang pun boleh dipaksa membayar apa-apa cukai yang hasilnya diuntukkan khas kesemuanyaatau sebahagiannya bagi maksud sesuatu agama selain agamanya sendiri.

(3) Tiap-tiap kumpulan agama berhak—

• menguruskan hal ehwal agamanya sendiri;
• menubuhkan dan menyenggarakan institusi-institusi bagi maksud agama atau khairat; dan
• memperoleh dan mempunyai harta dan memegang dan mentadbirkannya mengikut undangundang.

(4) Undang-undang Negeri dan berkenaan dengan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya, undang-undang persekutuan boleh mengawal atau menyekat pengembangan apa-apa doktrin atau kepercayaan agama di kalangan orang yang menganuti agama Islam.

(5) Perkara ini tidaklah membenarkan apa-apa perbuatan yang berlawanan dengan mana-mana undang undangan yang berhubungan dengan ketenteraman awam, kesihatan awam atau prinsip moral.

Jelaslah bahawa kebebasan agama tercatat dalam perlembagaan persekutuan, tidak ada sekatan atau sebarang halangan untuk melaksanakan sebarang jenis upacara keagamaan di Malaysia. Malah pembinaan kuil atau tempat beribadat adalah dibenarkan. Jadi rakyat Malaysia yang berbilang agama terlindung di bawah perlembagaan yang mulia ini. Diharapkan setiap rakyat memahami perlembagaan ini demi kesehjateraan negara.

2 comments:

de minimis said...

Status kebebasan agama di Malaysia merupakan satu isu kontroversi.

Islam merupakan agama rasmi dan Perlembagaan Malaysia meletakkan sekatan terhadap kebebasan beragama, paling ketara penyebaran agama selain Islam kepada Muslim.

Bagaimanapun, persoalan sama ada Malaysia merupakan negara Islam atau sekular masih belum berjawab.

September 8, 2009 11:26 AM

Anonymous said...

Salam sejahtera saudara,

saya amat berminat dengan artikel yang dikemukakan saudara...

mengenai perkara 11 perlembagaan persekutuan, mengenai kebebasan agama. Memang di negara kita ini mengamalkan kebebasan beragama, sesiapa sahaja bebas untuk mengamalkan agama masing-masing tetapi agama islam diiktiraf sebagai agama rasmi negara seperti termaktub dalam perkara Perkara 3 perlembagaan persekutuan.

Dalam hal ini, semasa kita sama2 mencapai kemerdekaan, kaum bukan melayu memperakui bahawa agama Islam, bahasa Melayu, hak istimewa orang Melayu dan raja-raja Melayu merupakan perkara asas dalam perlembagaan persekutuan sebagai tukar ganti kepada pemberian taraf kewarganegaraan kepada kaum bukan melayu. jadi oleh itu, taraf agama Islam itu dalam negara ini tidak boleh dipersoalkan sepertimana orang Melayu tidak boleh mempersoalkan taraf kewarganegaraan yang diperolehi oleh kaum bukan melayu disemenanjung... :)

Terima kasih

Status kebebasan agama di Malaysia

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Kebebasan agama diabadikan dalam Perlembagaan Malaysia. Pertama, Fasal 11 menetapkan bahawa setiap orang mempunyai hak untuk menyatakan dan menjalankan agama nya dan (tunduk pada undang-undang yang berlaku menyekat penyebaran agama-agama lain untuk umat Islam) untuk menyebarkannya. Kedua, Perlembagaan juga menetapkan bahawa Islam adalah agama negara, tetapi agama-agama lain boleh dipraktikkan dalam damai dan harmoni (Perkara 3).
Status kebebasan beragama di Malaysia adalah masalah kontroversi. Soalan termasuk sama ada Malaysia adalah sebuah negara Islam atau negara sekular tetap tidak dapat diselesaikan. Dalam beberapa kali, ada sejumlah isu-isu dan peristiwa yang telah menguji hubungan antara bangsa-bangsa yang berbeza di Malaysia.

Demografi agama

Malaysia mempunyai penduduk lebih dari 27 juta. Pada Penduduk terkini dan Perumahan Banci, 60.4 peratus daripada penduduk amalan Islam; 19,2 peratus Buddha; 9.1 peratus Kristian; 6.3 peratus Hindu, dan 2.6 peratus tradisional agama China agama. Sisanya direkodkan dengan agama lain, termasuk Animisme, agama rakyat, Sikhisme dan sistem kepercayaan lain.^[1] Namun, angka-angka ini mungkin mengelirukan sebagai yang beragama Islam adalah syarat untuk menjadi orang Melayu dari segi Perlembagaan Malaysia.^[2] Selain itu, Muslim yang ingin meninggalkan Islam menghadapi disinsentif yang kuat, lihat di bawah.

Ruang lingkup undang-undang Islam di Malaysia

Templat:Ref improve section
Negara ini mempertahankan dua sistem kehakiman selari di negara ini (lihat: Mahkamah Malaysia). Salah satunya adalah sistem kehakiman sekular berdasarkan undang-undang dikukuhkan oleh Parlimen. Yang lainnya adalah syariah (syariah, undang-undang Islam). Mahkamah Syariah memiliki bidang kuasa mutlak atas orang-orang yang menyatakan diri menjadi muslim. Bagaimanapun orang bukan Muslim masih boleh memberikan keterangan kepada mahkamah syariah dalam mencari keadilan. Dalam kes Nyonya Tahir, keluarga si mati hadir ke mahkamah memberi keterangan dan bukti yang menunjukkan Nyonya Tahir tidak mengamalkan Islam dan mahkamah syariah mengistiharkan Nyonya Tahir sebagai bukan Islam ketika meninggal dunia.^[3], ^[4]
Di mana keputusan mahkamah syariah membabitkan bukan-Muslim, ia dapat menempuh jalur di mahkamah sekular yang, dalam teori, menolak mahkamah syariah sebagai mahkamah Syariah terbatas dalam bidang kuasa mereka dengan Pasal 121 dari perlembagaan Persekutuan. Pada tahun 2006 seorang hakim memutuskan bahawa Perkara 121 terhad mahkamah persekutuan dari hukumnya hal-hal yang diperintah oleh mahkamah Syariah ketika menyentuh masalah-masalah Islam. Hal ini dipandang sebagai salah tafsir rencana oleh beberapa, dan kes ini dalam proses banding di mahkamah rayuan.
Peraturan syariah ditetapkan oleh sultan pelbagai negara. Secara sejarah seorang sultan mempunyai kuasa mutlak atas negara. Sebelum kemerdekaan, Tunku Abdul Rahman berjaya meyakinkan para sultan untuk membahagi kuasa negara-negara ke persekutuan kerajaan. Salah satu syarat perjanjian ini adalah bahawa sultan masih kuasa tertinggi undang-undang Islam di negara-negara masing-masing. Tetapan yang sama lama dipegang bahkan selama pemerintahan kolonial Inggeris.
Perlembagaan, salah satu daripada empat ujian untuk menjadi Melayu di Malaysia adalah bahawa seseorang itu harus menjadi seorang Muslim. Oleh kerana itu, semua Melayu dianggap jatuh di bawah undang-undang Islam. Alasan untuk ini adalah bahawa Islam dianggap intrinsik untuk identiti etnik Melayu yang secara kultural dan bersejarah di bawah pemerintahan Sultan yang adalah seorang Muslim.
Pada tarikh 29 September 2001, kemudian Perdana Menteri, Tun Dr Mahathir bin Mohamad menyatakan bahawa negara itu adalah negara Islam (Negara Islam) . Pemimpin pembangkang pada masa itu, Lim Kit Siang, sekarang aktif mencari sokongan untuk menyatakan bergerak Mahathir sebagai inkonstitusional dengan berkali-kali menjelaskan bahawa Malaysia adalah sebuah sekular negara dengan Islam sebagai agama rasmi sebagai diabadikan dalam Perlembagaan . Namun, kerajaan campuran yang dipimpin oleh Mahathir pada saat itu digelar lebih dari dua pertiga kerusi di parlimen. Sebuah suara majoriti dua pertiga di Parlimen diperlukan untuk pindaan perlembagaan di Malaysia.

Status kebebasan agama

Templat:Ref improve section
Kerajaan secara umum menyokong pendirian agama Islam dan itu adalah dasar rasmi untuk "menanamkan nilai-nilai Islam" ke dalam pentadbiran negara.
Namun, hari Ahad yang merupakan hari cuti tradisional Kristian adalah hari cuti rasmi akhir pekan di Wilayah Persekutuan dan sepuluh daripada tiga belas negara, tidak seperti amalan di negara-negara Islam Timur Tengah. Pengecualian adalah negara bahagian Kedah, Kelantan dan Terengganu, di mana akhir pekan jatuh pada hari Jumaat dan Sabtu. Sebahagian besar Muslim di Malaysia menerima hal ini, walaupun beberapa telah menyatakan keresahan sejak masa paling suci dalam seminggu Muslim adalah antara Khamis malam dan hari Jumaat petang, ketika solat Jumaat jemaat diadakan. Amalan memiliki hari Minggu sebagai hari cuti akhir pekan adalah berlepas dari amalan-amalan Islam tradisional, kencan untuk masa kolonial Inggeris ketika Inggeris mula mendatangkan pendatang non-muslim ke negara itu.
Pada bulan Mei 2001, kerajaan memutuskan untuk tidak menyetujui aplikasi Falun Gong Jawatankuasa Persiapan untuk mendaftar sebagai organisasi undang-undang. Tindakan ini diyakini akan lebih berkaitan dengan keinginan kerajaan untuk memperbaiki hubungan dengan China bukan usaha untuk merosakkan Falun Gong untuk menyokong Islam. Kerajaan tidak menghalang ahli Falun Gong dari melakukan kegiatan mereka di depan umum.
Untuk kanak-kanak muslim, pendidikan agama sesuai dengan kurikulum yang diluluskan kerajaan adalah wajib di sekolah umum. Tidak ada sekatan pada homeschooling, walaupun sekolah dasar adalah wajib. Namun, sekolah swasta dan perguruan tinggi memiliki beberapa keperluan undang-undang.
Percutian beberapa agama diiktiraf sebagai hari cuti rasmi, termasuk Hari Raya Puasa (Muslim), Hari Raya Haji (Muslim), ulang tahun Nabi (Muslim), Hari Wesak (Buddha), Deepavali (Hindu), Thaipusam (Hindu), Krismas (Kristian), dan , dalam Sabah dan Sarawak, Jumaat Agung (Kristian).

Usaha antara agama di Malaysia

Pada bulan April 2002, Suruhanjaya Hak Asasi Manusia (SUHAKAM) memulakan dialog antara agama yang bertujuan untuk meningkatkan pemahaman yang lebih baik dan menghargai antar kelompok yang berbeza negara agama. Peserta terdiri daripada wakil Jabatan Pembangunan Islam Malaysia, Persatuan Ulama Malaysia, dan Dewan Konsultatif Malaysia Buddha, Kristian, Hindu dan Sikh (MCCBCHS).
Pada awal 2005, banyak perdebatan dikacau oleh sebuah Suruhanjaya Antara-Iman dicadangkan diajukan oleh pelbagai individu, beberapa di antaranya termasuk ahli akademik dan peguam dari Dewan Bar.
Jawatankuasa pengarah belakang proposal untuk RUU yuran menyelenggarakan persidangan nasional yang melihat sekitar 200 + orang dari semua latar belakang agama menghadiri itu. Di sana mereka hash luar kerangka untuk yuran yang boleh memberikan nasihat kepada pihak-pihak berkaitan pada isu-isu antara-agama banyak yang timbul di Malaysia pluralistik seperti penukaran dari Islam ke agama lain, yang dianggap sebagai kemurtadan di Malaysia.
PAS, ahli parlimen Dzulkefly Ahmad, menyatakan bahawa ia menentang pluralisme agama mengatakan bahawa ia telah, "relativised" tuntutan kebenaran, dan mengatakan bahawa Islam adalah agama-agama lain yang sama memiliki.^[5] Dr.Ahmad meneruskan untuk membuat perbezaan antara relativisme mempromosikan agama dan kerjasama dengan orang-orang dalam sebuah masyarakat "pelbagai-perkauman, pelbagai-agama, pelbagai-budaya, dan pelbagai-bahasa", dan bahawa yang terakhir itu diperlukan untuk membina yang kuat negara.^[6]
Setelah liputan yang sangat di akhbar tempatan, RUU itu ditunda oleh Perdana Menteri Abdullah Ahmad Badawi, kerana kontroversi di sekitarnya.

Penukaran agama ke Islam

Perkahwinan dan perceraian

Orang non-Muslim yang ingin menikahi seorang muslim harus masuk Islam sebelum perkahwinan boleh diiktiraf sebagai sah mengikut undang-undang.^[7][8] Sebuah perkahwinan antara dua non-Muslim (perkahwinan undang-undang sivil), bagaimanapun, tidak akan tamat selepas satu pasangan kemudian masuk Islam.
Pada tahun 2006, T. Saravanan, seorang mualaf, berusaha untuk membubarkan perkahwinannya dengan isterinya non-Muslim melalui Mahkamah Syariah. Isterinya, R. Subashini, diterapkan ke Kuala Lumpur Mahkamah Tinggi untuk perintah terhadap suaminya mencari perceraian di Mahkamah Syariah. Mahkamah Tinggi menolak permohonannya. Hal ini ditegaskan dalam Mahkamah Rayuan, di mana mahkamah juga memerintahkan Subashini untuk membawa kes ke Mahkamah Syariah. Pada September, 2007, kes mereka masih menunggu di Mahkamah Persekutuan setelah banding oleh Subashini.^[9] Subashini juga sedang berusaha untuk menghentikan atau menyatakan membatalkan penukaran anak-anak mereka.^[10] Pada 27hb Disember 2007, R. Subashini gagal dalam usaha untuk menghentikan suaminya dari menceraikannya di mahkamah Islam. Dia juga gagal meyakinkan mahkamah persekutuan suaminya harus dilarang daripada menukar putra mereka empat tahun untuk Islam. rayuan itu ditolak teknikal, tetapi mahkamah menambah bahawa ia akan dapat cuba lagi dalam beberapa bulan.^[11]

Sukarela penukaran agama anak di bawah umur

Penukaran ke agama lain di Malaysia dibenarkan satu kali telah mencapai usia majoriti. A minor mungkin tidak menukar ke agama lain tanpa kebenaran bertulis daripada wali nya seperti yang dinyatakan dalam Perwalian dari Bayi Act (1961) dan Perlembagaan Persekutuan (Perkara 11 (1) dan 12 (3) dan (4)).
Kes ini diuji oleh Teoh Eng Huat vs mot Kadhi Pasir Mas Kelantan pada tahun 1986.^[12] Anak perempuan Teoh Eng Huat merupakan sebuah bangsal negara. Dia berkahwin dengan seorang Muslim. Oleh kerana itu kemudian di bawah umur, masuk Islam. Mahkamah tinggi memutuskan bahawa hak ayah untuk menentukan agama dan membesarkan bayi dibenarkan "tunduk pada keadaan yang tidak bertentangan dengan prinsip-prinsip pilihan bayi agama yang dijamin di bawah Perlembagaan Persekutuan". Melalui proses, Susie Teoh tidak pernah muncul di mahkamah untuk bersaksi.
Keputusan itu ditolak atas permohonan banding ke Mahkamah Agung, yang memegang "dalam segala keadaan dan kepentingan yang lebih luas bangsa bayi tidak berhak secara automatik untuk menerima arahan yang berkaitan dengan agama lain selain (nya) sendiri tanpa izin dari orang tua atau wali ".
Mahkamah Agung sehingga memegang bahawa ini adalah "hanya kepentingan akademik" sebagai Susie Teoh tidak lagi di bawah umur pada masa pendengaran.
Menanggapi beberapa negara (undang-undang Islam tersebut diteruskan oleh masing-masing negara) memberikan undang-undang disahkan untuk penukaran oleh 15 (ditakrifkan sebagai "Baligh" dalam Islam atau usia majoriti). Undang-undang Persekutuan masih menyediakan untuk usia majoriti sebagai 18.

Automatik penukaran agama kanak-kanak di bawah umur mengikut penukaran agama ibu bapa

Negeri Selangor melewati perubahan undang-undang pada tahun 1989 bahawa jika orang dewasa masuk Islam, setiap anak bayi menjadi ditukar pada masa yang sama. Laman ini diam-diam dihapuskan oleh non-dimasukkan ke dalam perubahan masa depan bil negara.

Penukaran agama anak oleh satu ibu bapa

Dalam kes Chang Ah Jbt v Mee. Hal Ehwal Agama Islam (2003) terdengar di Sabah Mahkamah Tinggi,^[12] Ayah masuk Islam dan ditukar anak untuk Islam tanpa persetujuan atau pengetahuan dari ibu, Chang Ah Mee, pada tarikh 28 Julai 1998. Sang ibu mendapat hak asuh anak pada Nov 13, 1998 dan kemudian dituntut untuk mengisytiharkan void penukaran.
Mahkamah memutuskan bahawa sebagai mahkamah negara, mempunyai bidang kuasa atas negara semua hal yang bahkan mereka tentang Islam. Selanjutnya, berdasarkan Perlembagaan Persekutuan (pasal 12), The Perwalian dari Bayi Ordonansi (Sabah) 1999, Reformasi Undang-undang (Perkahwinan dan Perceraian) Act, 1976 dan Pentadbiran Undang-undang Islam pensijilan 1992 (Sabah) menentukan penukaran dua anak berusia tahun yang akan berlaku.
Pada tahun 2003, isu ini menjadi menonjol lagi dalam kes v Shamala Sathiyaseelan Dr Jeyaganesh C. Mogarajah.^[12] Dalam sidang pertama sebelum Mahkamah Tinggi, Shamala Sathiyaseelan dicari (1) untuk membawa proses komited terhadap ayah dari bayi atas kesalahan urutan tahanan sementara Mahkamah Tinggi tarikh 17 April 2003, dan (2) untuk menyatakan bahawa dia tidak terikat oleh perintah, keputusan atau proses dari mahkamah syariah.
Sebelumnya Mahkamah Tinggi telah mendapat izin untuk Shamala Sathiyaseelan dengan akses untuk ayah. Dia gagal untuk mengembalikan anak-anak nya pada tarikh 25 Mei 2003. Shamala dan Jeyaganesh menikah dalam upacara Hindu berdaftar di bawah bidang kuasa Reformasi Hukum Undang-Undang. Suami masuk Islam pada Nov 19, 2002. Pada Nov 25, 2002 ia ditukar anak-anak tanpa pengetahuan ibu atau persetujuan. Mereka masih tidak bercerai pada saat itu.
Tanpa pengetahuan tentang Shamala ia kemudian memperoleh order tahanan di mahkamah syariah pada 30 Januari 2003. Mahkamah Tinggi memutuskan bahawa perintah penahanan yang dikeluarkan oleh mahkamah syariah "tidak mengubah urutan interim mahkamah awam". Mereka memutuskan bahawa perintah mahkamah syariah "tidak mengikat isteri plaintif yang non-Muslim". Urutan tahanan sementara Mahkamah Tinggi dan proses yang mengikat suami sekarang Muslim sebagai hal yang timbul daripada perkahwinan Hindu berdaftar berdasarkan undang-undang Reformasi Undang-undang. Sebagai isteri Hindu-nya tidak mengajukan cerai, ia tetap "isteri belum bertaubat nya" di bawah undang-undang ini.
Pada April 13, 2004 Shamala sekali lagi pergi ke mahkamah tinggi. Kali ini untuk mencari arahan bahawa penukaran bayi itu batal. Seperti di Chang Ah Mee, dia mengutip Perlembagaan Persekutuan (Perkara 12), Perwalian dari Bayi UU 1961 dan Pentadbiran Undang-undang Islam (Federal Territories) Act, 1993.
The Perwalian dari Bayi UU untuk Wilayah Persekutuan berbeza dari yang dari Sabah dalam satu aspek seperti menggunakan "orang tua atau wali" panjang dan tidak "kedua-dua orang tua atau wali" seperti dalam AMLE Sabah.
Dalam hal ini Mahkamah Tinggi memutuskan bahawa hanya kelulusan daripada satu ibu bapa diperlukan dalam penukaran ke Islam dari seseorang di bawah 18 di Daerah Persekutuan.
Perkara 12 (4) Perlembagaan Persekutuan berbunyi "Untuk tujuan cl (3) agama orang di bawah usia lapan belas tahun harus diputuskan oleh orang tua atau walinya .."
Mahkamah Tinggi ditafsirkan orang tua istilah yang bererti ayah. Persamaan hak yang diberikan kepada kedua-dua orang tua di bawah Perwalian dari Bayi Act, 1961, yang diadakan tidak berlaku pada ayah Muslim.
Dalam putusannya Mahkamah Tinggi diadakan fatwa atau Mufti Wilayah Persekutuan sebagai persuasif (istilah undang-undang). Mufti menyatakan bahawa ayah mempunyai hak untuk secara sepihak menukar bayi Islam.
Shamala sekali lagi pergi ke mahkamah tinggi pada tarikh 20 Julai 2004 sampai dengan melaksanakan antara lain untuk tahanan, rawatan dan kawalan bayi. Mahkamah diberikan dengan akses untuk ayah. Dalam penilaiannya, itu menyatakan bahawa "hak amalan keagamaan dari dua anak bayi harus dilaksanakan sama dengan kedua-dua orang tua" berdasarkan Perwalian dari Bayi UU 1961. Ini terlepas dari keputusan sebelumnya bahawa tindakan ini tidak berlaku untuk Jeyaganesh yang kini seorang Muslim.
Mahkamah juga menyatakan bahawa undang-undang yang berlaku pada saat penukaran adalah undang-undang sivil. Bahkan memutuskan bahawa bayi itu "masih Hindu pada saat penukaran" dan ayah mesti mempunyai ibu berunding sebelum menukar bayi.
Namun mahkamah secara jelas mengingatkan ibu dari "mempengaruhi bayi ' keyakinan agama dengan mengajar mereka artikelnya iman atau dengan membuat mereka memakan daging babi "atau dia akan risiko kehilangan anak-anaknya. Alasan yang diberikan adalah bahawa mahkamah" tidak boleh lari dari kenyataan bahawa kedua-dua anak bayi sekarang muallaf "(menukar ke Islam).
Sebagai kes telah memperoleh keunggulan organisasi keagamaan, organisasi hak asasi manusia dan perempuan isu organisasi telah berdaftar menonton seluar. En. Haris Bin Mohamed Ibrahim telah mendaftarkan singkat menonton atas nama Pertubuhan Bantuan Perempuan (WAO), Semua Perempuan Action Society (Awam), Wanita Center for Change, Penang (WCC) dan Sisters Dalam Islam (SIS).^[13] A. Kanesalingam, diadakan menonton singkat untuk Dewan Konsultatif Malaysia agama Buddha, Kristian, Hindu dan Sikh (MCCBCHS). Amnesty International, Human Rights Watch dan Dewan Bar juga memegang menonton seluar untuk kes ini.
Berbagai-bagai pertubuhan memegang menonton singkat dalam hal ini sekarang menyebut diri mereka longgar Perkara 11 selepas pasal Perlembagaan Persekutuan menjamin kebebasan beragama.

Penukaran agama dari Islam

Muslim yang ingin menukarkan dari Islam menghadapi halangan berat. Bagi umat Islam, khususnya etnik Melayu, hak untuk meninggalkan agama Islam dan mengikuti agama lain adalah soalan kontroversi. Proses undang-undang dari penukaran ini juga tidak jelas, dalam prakteknya sangat sulit bagi Muslim untuk menukar agama mereka secara legal.^[14]
Pada tahun 1999 Mahkamah Tinggi memutuskan bahawa mahkamah sekular tidak memiliki bidang kuasa untuk mendengar aplikasi oleh Muslim untuk menukar agama. Menurut keputusan itu, penukaran agama Islam semata-mata terletak di dalam bidang kuasa mahkamah Islam.
Masalah kemurtadan Muslim sangat sensitif. Pada tahun 1998 selepas insiden kontroversi penukaran berusaha, Kerajaan menyatakan bahawa murtad (yakni, umat Islam yang ingin meninggalkan atau telah meninggalkan Islam utk agama lain) tidak akan menghadapi hukuman kerajaan selama mereka tidak memfitnah Islam selepas penukaran mereka. Namun, apakah tindakan yang sangat penukaran adalah suatu "penghinaan terhadap Islam" tidak dijelaskan pada saat itu. Kerajaan menentang apa yang dianggap menyimpang tafsiran Islam, mempertahankan bahawa pandangan ekstrim "menyimpang" kumpulan 'membahayakan keselamatan negara. Pada tahun 2005 perhatian media antarabangsa terfokus pada sekte Sky Kingdom yang pengasas Ayah Pin menyatakan dirinya sebagai Tuhan, dan yang anggotanya - sebahagian besar orang Melayu - yang sesuai didakwakan dengan "penyimpangan" agama dan "memalukan Islam"^[15]
Pada masa lalu, kerajaan menguatkuasakan sekatan pada kumpulan-kumpulan Islam tertentu, terutama jumlah kecil Syiah. Kerajaan terus memantau kegiatan minoriti Syiah.
Pada bulan April 2000, negara bahagian Perlis mengesahkan undang-undang syariah menundukkan Islam "Deviant" dan murtad untuk 1 tahun "pemulihan" (di bawah Perlembagaan agama,, termasuk undang-undang syariah, adalah masalah negara). Para pemimpin parti pembangkang Islam, PAS, telah menyatakan hukuman untuk murtad - setelah murtad diberikan tempoh masa untuk bertaubat dan mereka tidak bertaubat - adalah kematian.
Banyak Muslim yang telah ditukar ke Kristian, Hindu, Buddhisme, Sikhisme dan agama lain memimpin "kehidupan ganda", menyembunyikan iman baru mereka dari rakan-rakan dan keluarga.^[16][17]
Tafsiran umum tentang kebebasan beragama seperti yang dinyatakan dalam perlembagaan di Malaysia adalah bahawa seseorang mempunyai hak untuk berlatih agama atau tidak. Kebebasan ini tidak memberikan seseorang hak untuk menukar agama atau dia "pada kehendak dan mewah".^[18] Sebagai contoh seorang muslim yang ingin menukar ke agama lain harus mendapatkan izin eksplisit dari mahkamah syariah. Mahkamah syariah jarang mengabulkan permintaan tersebut, kecuali dalam kes-kes di mana seseorang telah benar-benar hidup hidupnya utuh dewasa sebagai orang yang berbeza agama, dan hanya ingin menukar dokumen rasmi untuk mencerminkan fakta ini. Penafsiran Islam situasi ini adalah bahawa hanya mahkamah syariah boleh memutuskan siapa adalah seorang Muslim dan siapa yang tidak. Seseorang tidak mempunyai kebebasan seperti itu, sehingga tidak dapat memiliki suara dalam penilaian yang diberikan dalam mahkamah syariah.
The Lina Joy kes mencabar pandangan situasi dengan mengambil masalah murtad kepada Mahkamah Persekutuan pada tahun 2007. Lina Joy kalah dalam kes tersebut dan ditolak pengenalan sebagai seorang Kristian di kad pengenalan nya. Ini dibersihkan situasi tentang wilayah tumpang tindih bidang kuasa antara Islam dan mahkamah sekular di Malaysia.

Kemurtadan mengikut undang-undang negara bahagian

Seperti Malaysia adalah persekutuan, hal-hal tertentu, seperti agama, dikendalikan oleh kerajaan negara bahagian. Ada kemudian beberapa jumlah perbezaan antara negara-negara yang berbeza dalam rawatan bertaubat dari Islam.
Statistik menunjukkan bahawa Negeri Sembilan mempunyai jumlah terbesar menukarkan, dengan 840 aplikasi yang dibuat untuk secara rasmi meninggalkan agama Islam pada tahun 2005, 62 daripada yang berjaya. Sebuah akademik telah menyarankan bahawa ini kerana Negeri Sembilan adalah satu-satunya negara yang (rasmi) izin penukaran. Sebuah menukarkan terlebih dahulu harus mengajukan permohonan kepada Mahkamah Syariah untuk suatu kenyataan bahawa ia tidak lagi seorang Muslim, menukarkan kemudian akan kaunseling selama sekitar satu tahun oleh seorang Mufti. Jika, selepas tempoh ini, menukarkan masih ingin menukar, hakim boleh membenarkan aplikasi. Proses ini adalah unik untuk negara, tidak ada negara lain membolehkan umat Islam untuk secara rasmi ditukar.^{[kutipan diperlukan]} Pada tahun 2006, Mahkamah Negeri Sembilan juga dibenarkan Wong Ah Kiu, yang bertaubat dari Islam ke agama Buddha undang-undang dikenali sebagai Nyonya binti Tahir, untuk ditanam dengan cara Buddha, walaupun penukaran nya belum diakui secara sementara dia masih hidup. Kes ini menandakan pertama kalinya non-Muslim telah memberi kesaksian di mahkamah Syariah di Malaysia.^[19]
Dalam lima negeri - Perak, Melaka, Sabah, Terengganu, dan Pahang - penukaran adalah tindak pidana yang boleh dihukum dengan denda atau hukuman penjara. Di Pahang, menukar dihukum juga boleh dihukum dengan hingga enam pukulan rotan.^[20]

Lina Joy

Rencana utama: Lina Joy

Lina Joy, yang lahir Azalina Jailani, ditukar dari Islam ke Kristian, dengan alasan bahawa hal itu berada di bawah hak untuk kebebasan beragama mengikut Perkara 11 dari Perlembagaan Malaysia. Dia pertama kali mendekati Jabatan Pendaftaran Negara (NRD) pada bulan Februari 1997, meminta izin untuk menukar namanya menjadi Lina Joy, dan juga status agamanya. Aplikasi ditolak pada bulan Ogos 1997 dengan alasan bahawa Mahkamah Syariah tidak memberikan izin baginya untuk meninggalkan Islam. Pada tahun 1998, NRD mengizinkan pertukaran nama, namun menolak untuk menukar status agama pada dirinya kad pengenalan.
Joy mengajukan banding atas keputusan di Mahkamah Tinggi, dengan alasan bahawa dia tidak harus tunduk pada undang-undang syariah, setelah ditukar menjadi Kristian. Pada bulan April 2001, Hakim Datuk Faiza Tamby Chik memutuskan bahawa dia tidak boleh menukar identiti agama nya, kerana etnik Melayu ditakrifkan sebagai Muslim di bawah perlembagaan. Joy kemudian membawa kesnya ke Mahkamah Tinggi. Pada tarikh 19 September 2005, mahkamah memutuskan dalam keputusan majoriti 2-1 melawan Joy. Keadilan Abdul Aziz dan Keadilan Arifin Zakaria bersetuju bahawa NRD adalah benar dalam menolak aplikasi Joy dan mengatakan ia sampai ke Mahkamah Syariah untuk menyelesaikan masalah (Hakim Gopal Sri Ram mengatakan hal itu batal demi hukum.). Joy kemudian mengajukan banding ke Mahkamah Persekutuan Malaysia, mahkamah tertinggi dan mahkamah terakhir di Malaysia.^[21] Mahkamah Persekutuan mendengar rayuan pada bulan Julai 2006, dan dipimpin oleh Ketua Mahkamah Malaysia Ahmad Fairuz Abdul Halim, Ketua Hakim dari Sabah dan Sarawak Richard Malanjum, dan Hakim Mahkamah Persekutuan Sheriff Alauddin.
Pada 30hb Mei 2007, Mahkamah Persekutuan, dalam keputusan 2-1, diberhentikan banding Joy. Panel Mahkamah memutuskan bahawa hanya Mahkamah Syariah mempunyai kuasa untuk membolehkan Joy untuk memadam penunjukan agamanya Islam dari kad pengenalan kebangsaan-nya. Hakim Agung Ahmad Fairuz Sheikh Abdul Halim dan hakim Mahkamah Persekutuan Undang-undang Alauddin Mohd Sheriff menyampaikan keputusan majoriti menolak permohonannya.^[22] Chief Judge of Sabah and Sarawak Justice Richard Malanjum dissented.

Nyonya Tahir

Rencana utama: Wong Ah Kiu

Revathi Massosai

Revathi Massosai adalah wanita Malaysia yang dibesarkan sebagai seorang Hindu tetapi kad identitinya menunjuk dia sebagai seorang Muslim. Dia telah menyatakan agama dia menjadi Hindu dan mempunyai petisyen gagal untuk memiliki kata "Islam" dihapuskan dari kad pengenalannya. Massosai berkahwin dengan seorang lelaki Hindu, tetapi pernikahannya tidak diakui oleh kerajaan Malaysia kerana masalah agama. Massosai itu dipenjara selama enam bulan di sebuah kem pendidikan semula Islam kerana usahanya untuk meninggalkan Islam demi agama Hindu.^[23] Revathi ditolak perwalian bayi yang baru lahir dan tidak dibenarkan bertemu suaminya Hindu.

Penindasan

Ada suatu kejadian beberapa profil tinggi dan akaun penganiayaan terhadap orang-orang dari latar belakang muslim cuba untuk menukarkan dari iman Islam. Beberapa kes penting termasuk:

• Hilmy Mohd Noor

Mohd Hilmy. Noor, dalam bukunya "Hati Disunat", menggambarkan pengalamannya selama penahanannya di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri Malaysia di apa yang dia sebut sebagai akibat dari penganiayaan agama oleh pihak berkuasa Malaysia. Dalam buku itu, ia juga menyebutkan insiden lobi oleh beberapa umat Islam di tempat kerja, sebuah syarikat minyak multinasional, untuk mendapatkan pekerjaan itu dihentikan.^[24][25]

• Nur'aishah Bokhari

Nur'aishah Bukhari membuat bertulis daripada habeas corpus dengan pengisytiharan undang-undang mendakwa bahawa dia ditahan tanpa sengaja oleh ahli keluarganya sendiri kerana ingin keluar dari Islam sebelum menikahi teman lelakinya yang Rom Katolik. Dia kemudian melarikan diri dan sejak meninggalkan negeri.^[26]

• Abdullah atau Jeffrey

Jeffrey juga dikenali sebagai Abdullah dan Or Boon Hua, 36, membuat permohonan dengan alasan bahawa dia tidak memgamalkan ajaran Islam sejak memeluk agama itu 14 tahun yang lepas.^[27]

Dakwah Kristian

Dakwah

Dakwah Muslim oleh ahli agama lain tidak secara teknikal tidak dilarang oleh undang-undang persekutuan, walaupun Muslim mungkin tertarik apda agama Kristian. Namun itu dilarang di 10 daripada 13 negeri bahagian (iaitu kecuali Penang, Sabah, Sarawak dan Wilayah Persekutuan) dan boleh mengakibatkan hukuman penjara panjang dan stroke banyak rotan (mencambuk). Kebanyakan Kristian dan beberapa kumpulan agama lain di Malaysia meletakkan penafian standard sastera dan iklan yang menyatakan "Untuk bukan-Muslim saja".^[28]

Bahan Agama

Pada tahun 2002 kerajaan melarang Alkitab dalam bahasa Melayu (Alkitab) dan di Iban (BUP Kudus). Para Kudus menggunakan istilah "Allah Taala" untuk Tuhan. Larangan sejak saat itu telah dibatalkan. Abdullah Badawi, ketika di pejabat sebagai Menteri Dalam Negeri, mendakwa itu adalah karya seorang birokrat terlalu bersemangat dan ia larangan dicabut peribadi.
Beberapa negeri mempunyai undang-undang yang melarang penggunaan istilah keagamaan Melayu-bahasa seperti penggunaan istilah "Allah" untuk Tuhan oleh orang Kristian, tetapi tidak menegakkan kuasa mereka secara aktif.
Pengedaran bahan lain seperti buku atau kaset diterjemahkan ke dalam Bahasa Melayu (tempatan Melayu) atau Indonesia juga tidak digalakkan. Namun, bahan-bahan Kristian berbahasa Melayu yang sedia. Sebelum pengharaman BUP Kudus pada tahun 2002, pengedaran bahan Kristian berbahasa Melayu yang dihadapi beberapa sekatan di Malaysia Timur.

Visa dan sekatan lain

Dalam beberapa tahun terakhir, visa bagi pendeta asing tidak lagi terhad, dan sebahagian besar visa diluluskan selama tempoh yang diliputi oleh laporan ini. Bermula pada Mac 2000, wakil bukan Muslim dijemput untuk duduk di jawatankuasa imigresen yang meluluskan permintaan visa tersebut.

Penindasan Ahmadiyah

Lihat juga: Persecution of Ahmadis

Pada bulan April 2009, Majlis Agama Islam Selangor Malaysia mengeluarkan surat yang melarang ahli Komuniti Islam Ahmadiyah untuk menawarkan solat Jumaat di masjid pusat mereka dengan segera. Selain itu, kegagalan oleh Ahmadiyah untuk mematuhi syarat-syarat order akan mengakibatkan hukuman penjara sehingga satu tahun dan / atau denda sampai dengan 3000 Malaysia ringgit. Sebuah notis yang besar telah terjadi di luar masjid yang menyatakanQadiani [Ahmadiyyah] Bukan Agama Islam^[29][30]

Tempat ibadah

Kerajaan secara umum menghormati hak ibadah bukan-Muslim, namun kerajaan negeri berhati-hati mengawal pembangunan tempat ibadah bukan Muslim dan peruntukan lahan untuk pemakaman bukan Muslim. Perjanjian untuk izin tersebut kadang-kadang diberikan sangat lambat.
Masyarakat Katolik Shah Alam telah melobi kerajaan negeri untuk izin untuk membina sebuah gereja di bandar itu selama lebih dari 10 tahun. Tidak sampai baru-baru ini bahawa kebenaran tersebut akhirnya dikabulkan. Gereja dibuka pada tarikh 10 September 2005.
Modal pra-rancangan baru dari Malaysia, Putrajaya, memiliki masjid agung sebagai ciri-ciri menonjol dari masyarakat yang dirancang. Pada tarikh 16 Februari 2005, Uskup Agung Murphy Pakiam mengumumkan bahawa kerajaan Malaysia telah murah hati memperuntukkan sebidang tanah di Putrajaya ke Keuskupan Agung Kuala Lumpur untuk membina sebuah pusat pengurusan komuniti gereja Katolik. Jawatankuasa Bangunan Gereja Katolik Putrajaya ditubuhkan pada tarikh 3 Oktober 2005. Menurut jawatankuasa, "Perancangan seni bina dan reka bentuk akan memenuhi keperluan Liturgi memuji suasana hijau subur Putrajaya dan lanskap. Kami membayangkan gereja Putrajaya menjadi ciri dari masyarakat Katolik di Malaysia dan memaparkan warisan yang kaya Katolik Malaysia."

Penghancuran Candi Hindu

Lihat juga: Agama hindu di Malaysia, Tunjuk perasaan kepala lembu, HINDRAF, dan Perhimpunan HINDRAF 2007

Sekitar sembilan peratus daripada penduduk Malaysia adalah Tamil India ns, di antaranya hampir 90 peratus berlatih Hindu. penduduk India datang ke Malaysia dari Tamil Nadu pada akhir abad ke-20 ke-19 dan awal.
Setelah konflik kekerasan di Penang antara Hindu dan Muslim pada bulan Mac 1998, kerajaan mengumumkan kajian semula kebangsaan candi Hindu dan candi dibina tanpa kebenaran. Namun, pelaksanaannya tidak kuat dan program itu bukan merupakan subjek perdebatan awam. Pada bulan April 2006, kerajaan tempatan memusnahkan beberapa kuil Hindu untuk membuat jalan bagi projek-projek pembangunan. alasan mereka adalah bahawa candi itu tanpa izin dan berjongkok di atas tanah kerajaan.
Antara April sampai dengan Mei 2006, beberapa kuil Hindu dihancurkan oleh pihak berkuasa dewan bandar raya di negara ini, disertai kekerasan terhadap Hindu.^[31] Pada 21hb April 2006, Malaimel Sri Selva Kaliamman Temple di Kuala Lumpur telah diruntuhkan menjadi puing-puing selepas dewan bandar raya menghantar jentolak.^[32]
Presiden Persatuan Pengguna Subang dan Shah Alam dalam Selangor telah membantu untuk mengorganisir usaha untuk menghentikan pihak berkuasa tempatan di bandar yang didominasi Muslim Shah Alam dari menghancurkan sebuah candi Hindu 107 tahun. Islamisasi yang berkembang di Malaysia adalah punca keprihatinan untuk Malaysia banyak yang mengikuti agama-agama minoriti seperti Hindu.^[33]
Pada 11hb Mei 2006, pegawai balai kota bersenjata dari Kuala Lumpur dibongkar paksa sebahagian daripada candi pinggiran bandar 60 tahun yang melayani lebih dari 1,000 umat Hindu. The "Hindu Rights Action Force", sebuah koalisi dari beberapa NGO, telah memprotes pembongkaran ini dengan mengajukan aduan dengan Perdana Menteri Malaysia.^[34] Banyak kumpulan Hindu advokasi telah memprotes apa yang mereka menuduh adalah rencana sistematik pembersihan candi di Malaysia. Alasan rasmi yang diberikan oleh kerajaan Malaysia adalah bahawa candi itu dibangun "haram". Namun, beberapa candi yang berkurun-kurun tua.^[34]
Menurut seorang peguam untuk Hindu Rights Action Task Force, sebuah candi Hindu adalah dibongkar di Malaysia sekali setiap tiga minggu.^[35]
Muslim Malaysia juga tumbuh lebih anti-Hindu selama bertahun-tahun. Menanggapi usulan pembangunan sebuah kuil di Selangor, Muslim memotong kepala seekor lembu untuk memprotes, dengan para pemimpin mengatakan akan ada darah jika kuil dibina di Shah Alam.^[36]
Undang-undang di negara, terutama yang menyangkut identiti agama, umumnya condong terhadap paksaan masuk Islam.^[37]

Azan

Yang Azan pertama (juga dieja Azan), yang dikenali sebagai "subuh" (atau subuh), terjadi pada sekitar 05:30 dengan waktu yang tepat hanyut sepanjang tahun. Kebanyakan perniagaan Malaysia mula bekerja pukul 9 pagi. Banyak masjid menguatkan panggilan doa awal dengan cara pembesar suara, dan walaupun dalam beberapa kes rumah jiran hanya sedikit yang terpengaruh, beberapa masjid besar (misalnya Masjid Negara Selangor yang telah speaker di menara-nya) mempunyai panggilan doa yang boleh mendengar di daerah sekitar besar.
Pada tahun 2004 Bar Council Malaysia jurnal "Infoline" dilakukan sebuah artikel yang mempersoalkan keperluan bagi Azan seperti yang mengganggu non-Muslim dan tidak yg diperlukan. Rencana dikutuk kerana Azan merupakan keperluan agama.
Pada bulan Disember 2004, Menteri Kebudayaan, Kesenian dan Warisan Datuk Seri Utama Dr Rais Yatim yang disebutkan dalam sebuah wawancara bahawa mungkin Azan mengganggu. Dia menyatakan "... panggilan Muslim untuk Subuh (fajar) doa boleh mengganggu tidur non-Muslim tetapi mereka telah menerima ini sebagai sebahagian fundamental dari Islam Tapi bagaimana keras kelantangan sistem PA di masjid seharusnya, adalah masalah lain ".^[38]
Excessive noise however is common matter of uneasiness among some Malaysians because non-Muslims also often practise rituals that cause much discomfort to others (Muslims and non-Muslims alike). Among these are Chinese funeral processions that are often accompanied by drums and cymbals, and other rituals not exclusive to the Chinese.
A local daily, The Star reported that a proposal by Kepong MP Dr Tan Seng Giaw to regulate the Azan so that it will not be too loud or disturb non-Muslims caused a stir in the Dewan Rakyat.^[39] Muslim MPs accused him of being insensitive and Minister in the Prime Minister’s Department Datuk Mohamad Nazri Abdul Aziz blasted the DAP member for allegedly trying to destroy the multi-religious tolerance in the country.

Pencukaian

Di Malaysia, ada rebat di [cukai pendapatan] [] untuk wang yang dibayar kepada kerajaan dalam bentuk "[zakat []]", atau zakat Muslim harus memberikan kepada orang miskin. Namun, wang yang dibayar untuk penyebab lain atas nama agama-agama lain dalam keadaan yang sama diberikan keringanan cukai pendapatan saja, dan bantuan tersebut hanya diberikan apabila penerima tertentu telah memperoleh status kelulusan daripada Kerajaan Malaysia, yang sulit dalam prakteknya. Wang disumbangkan untuk penerima diluluskan tersebut hanya dikurangkan dari penghasilan di mana jumlah cukai berdasarkan, sedangkan zakat dikurangkan daripada jumlah cukai itu sendiri. Misalnya, orang yang produktif RM 50.000 berhutang cukai sebanyak RM 3,000 dan RM 1,000 untuk menyumbangkan zakat, turun 1,000 RM terus dikurangkan dari RM 3,000, sedangkan sumbangan untuk lain penerima diluluskan akan membenarkan hanya dikurangkan RM 1,000 terhadap 50.000 RM. Bekas menjadi kredit cukai dan yang terakhir menjadi pengurangan cukai.
Zakat (atau perpuluhan) wang, bagaimanapun, adalah dibayar oleh umat Islam secara langsung kepada organisasi rasmi yang dijalankan oleh kerajaan negara bahagian. Penerimaan yang dikeluarkan keluar dan harus diserahkan untuk mengajukan keringanan cukai. Organisasi zakat sendiri ditetapkan oleh Peraturan Islam tertentu mendefinisikan kategori orang yang memenuhi syarat untuk menerima zakat serta jumlah yang harus dibayar oleh umat Islam berdasarkan pendapatan mereka.
Sebaliknya, amal di Malaysia yang dijalankan secara peribadi oleh pertubuhan-pertubuhan sukarela, mengumpul sumbangan sukarela dari masyarakat umum, tidak perpuluhan wajib - sehingga perbezaan perlakuan oleh kerajaan.
Selain itu, keringanan cukai pendapatan yang diberikan kepada syarikat untuk sumbangan dilakukan untuk membebaskan cukai amal terhad sampai 5% dari pendapatan agggregate syarikat. Tidak semua amal non-Muslim diberikan status bebas cukai, itu hanya diberikan untuk amal berdaftar dan diluluskan, sebahagian untuk mencegah penyalahgunaan. Ada keperluan ketat untuk mendapatkan keuntungan ini. Setelah mendapat kelebihan amal ini tidak menguntungkan lebih lanjut bahawa calon donor mereka dianjurkan menyumbangkan wang amal ini kerana penderma diberikan keringanan cukai hingga 5% daripada pendapatan agregat mereka sahaja.

Warisan di bawah undang-undang Syariah

Setelah kematian seorang muslim, harta tanahnya perlu diedarkan sesuai dengan hukum syariat. Ini digelar Faraid atau undang-undang Warisan Islam. Seorang muslim dibenarkan untuk membuat wasiat, tetapi hanya satu pertiga daripada harta warisannya akan dibuang sesuai dengan kehendak. Selanjutnya, keperluan di bawah undang-undang syariah adalah bahawa kedudukan sesuai dengan wasiat tidak akan menguntungkan setiap orang menentang Islam sebagai agama. Situasi ini berlaku di seluruh Semenanjung Malaysia dan Sabah. Di Sarawak, seorang pewaris Muslim boleh memberi satu pertiga daripada hartanya kepada sesiapa pun yang dia ingin.
Kebebasan berekspresi == ==

Film

Filem yang menggambarkan orang-orang yang dianggap nabi dalam Islam pada umumnya disensor atau dilarang sebagai penggambaran nabi dianggap "haram" (tidak dibenarkan) dalam Islam. Salah satu kes menonjol adalah pelaranganThe Prince of Mesirketika pengeluar yang tidak akan menerima sensor dari watak Musa (Nabi Musa dalam Islam).
Namun, dalam kes yang lebih baru ,The Passion of the Christ dibenarkan, selepas campur tangan dari Perdana Menteri Abdullah Ahmad Badawi, di bawah syarat-syarat yang ketat menyekat penonton untuk orang Kristian dengan penjualan tiket sedang dilakukan oleh pelbagai gereja dan organisasi-gereja.
Pada tahun 2004,filem Yasmin Ahmad (dirinya seorang Muslim Malaysia) Sepet ditolak oleh sensor yang bertanya bahawa adegan dihapuskan. 10 adegan yang pantas. Di antara bahan-bahan yang mempersoalkan dalam filem itu mengapa filem tidak menggambarkan setiap usaha untuk menukar Jason (watak utama China bukan Muslim) Islam selepas dia jatuh cinta dengan seorang gadis Melayu.

Media cetak

Lihat juga: The Herald (Katolik Malaysia Mingguan)

Pada tarikh 10 Disember 2007, kerajaan Malaysia melarang bahagian Melayu-Bahasa surat khabar mingguan Katolik, Herald Katolik kerana penggunaannya dari perkataan Allah, nama untuk Tuhan yang orang Kristian telah digunakan selama beratus-ratus tahun di negara ini.^[40][41] kewarasan mereka adalah bahawa kata Allah oleh orang Kristian akan mengelirukan Muslim Melayu. Herald Sementara itu, mengajukan tuntutan pada awal Disember mengikuti amaran bahawa kebenaran tersebut boleh dicabut jika tidak berhenti menggunakan kata "Allah" dalam bahagian Bahasa Melayu surat kabar tersebut.^[42] Melawan Herald sesuai, aparat keamanan Malaysia pada tarikh 30 Disember, amaran izin mencetak tidak akan dikemaskini jika terus menggunakan kata "Allah," yang kerajaan terus mengatakan hanya boleh digunakan oleh umat Islam.^[43]
Gereja Katolik mula cabarannya kerajaan melarang gag order dari menggunakan kata "Allah" dalam Surat Herald-The Weekly Katolik-melalui judicial review. Kerajaan dahulu berpendapat bahawa permohonan gereja adalah sembrono dan telah mendesak mahkamah untuk membuangnya keluar, tapi Madam Kehakiman Lau Bee Lan tidak bersetuju dan membiarkan aplikasi oleh tituler Katolik Rom Uskup Agung dari Kuala Lumpur, Datuk Murphy Pakiam, cuti untuk menuntut kerajaan tentang penggunaan kata "Allah" untuk meneruskan. Tiga mata yang dibesarkan dalam tuntutan. Yang pertama adalah untuk mahkamah untuk menyatakan bahawa tindakan kerajaan dalam melarang The Herald menggunakan kata "Allah" adalah haram dan batal demi hukum. Yang kedua adalah untuk suatu kenyataan mahkamah bahawa Uskup Agung sebagai penerbit The Herald berhak menggunakan kata "Allah" dan terakhir, bahawa mahkamah harus menyatakan bahawa kata "Allah" tidak eksklusif untuk agama Islam.^[44]
English to Malay translation Kebebasan berekspresi == ==

KEDUDUKAN UNDANG-UNDANG ISLAM DALAM PERLEMBAGAAN MAlAYSIA

oleh  Nik Ahmad Kamal Nik Mahmood
 

LATAR BELAKANG SEJARAH

Raja dan rakyat negerl Melaka mula memeluk agama Islam pada awal abad ke-15 Masihi. Bukti-bukti sejarah seperti penerapan idea-idea Islam dalam kehidupan mereka, agama Islam yang sangat dikenali rapat di kalangan masyarakat Melayu di Melaka serta orang bukan Islam yang memeluk agama Islam dianggap masuk Melayu', jelas menunjukkan bahawa Islam telah bertapak kukuh sejak awal-awal lagi di Tanah Melayu.

Tun Salleh Abas (sila lihat :Tun Salleh Abas 1986. "Traditional Elements of the Malaysian Constituiion dlm Mohamed Sufflan, H.P. Lee &Trindade (ed.) 1978. The Constitution of Malaysia, Its Development 1957- 1977. Kuala Lumpur: Oxford University Press) telah menyebut bahawa Islam telah rnenjadi agama orang-orang Melayu sejak 500 tahun dahulu. Pada awalnya Islam dibawa oleh pedagang-pedagang Arab ke India dan dan India Islam telah disebarkan ke Tanah Melayu pada abad ke-15. Sejak dan itu orang-orang Melayu telah diislamkan. Orang-orang Melayu telah berjuang dalam banyak peperangan menentang kuasa-kuasa penjajah, Portugis dan Belanda deini melindungi tanah air mereka di samping mempertahankan agama Islam. Manakala kuasa-kuasa penjajah tersebut selain ingin mengukuhkan kedudukan perdagangan mereka, cita-cita utama mereka ialah untuk menyebarkan agama Kristian di kalangan orang-orang Melayu.

Perjanjian Pangkor dalam tahun 1874 merupakan titik tolak peluasan pengaruh Inggeris di Tanah Melayu. Perjanjian antara Inggeris dengan peinimpin-peinimpin Melayu menghendaki peinimpin Melayu menerima seorang penasihat Inggeris di negeri Perak. Nasihat beliau perlu diininta dan diikuti dalam semua hal pentadbiran kecua]i perkara-perkara yang menyentuh agama dan adat resam orang-orang Melayu.

Perjanjian yang serupa juga telah ditandatangani oleh peinimpin-peinimpin Melayu di Selangor, Negeri Sembilan dan Pahang. Kesannya, pada akhir abad kesembilan belas kesemua negeri-negeri di Tanah Melayu telah menerima penasihat Inggeris ini.

Perlembagaan bertulis yang pertama di Tanah Melayu, Perlembagaan Johor tahun 1895, telah menampakkan ciri-ciri keislaman. Satu peruntukan dalam perlembagaan tersebut menyebut bahawa pemerintah hendaklah seorang yang berbangsa Melayu, berketurunan diraja Johor dan beragama Islam. Perkara LVII perlembagaan itu menyebut bahawa agama Islam hendaklah sentiasa dan sepanjang masa menjadi agama negeri Johor.

Perlembagaan negeri Terengganu tahun 1911 juga bercirikan agama Islam. Satu daripada peruntukannya menghendaki bahawa raja negeri Terengganu seorang beragama Islam, berbangsa Melayu berketurunan diraja Terengganu. Perlembagaan itu juga menyebut bahawa Islam agama negeri dan tiada agama lain yang boleh dijadikan agama rasini negeri Terengganu.

Salah satu sebab berlaku penentangan terhadap penubuhan Malayan Union 1946 ialah kesan buruk terhadap kedudukan orang-orang Melayu sebagai penduduk asal terutama sekali terhadap raja-raja sebagai ketua agama Islam di setiap negeri.

Suruhanjaya Reid yang ditubuhkan pada tahun 1956 untuk menyediakan satu draf Perlembagaan Malaya yang merdeka pada awalnya tidak mencadangkan untuk menjadikan Islam sebagai agama Persekutuan. Salah seorang anggotanya dan Pakistan, Hakim Abdul Hainid berpendapat bahawa satu peruntukan sebegitu rupa perlu diadakan. Draf terakhir yang dipersetujui tidak meinihak kepada mana-mana pendapat majoriti ataupun ininoriti. Tidak juga disebut bahawa negara ini sebuah negara sekular (sila lihat Ahmad Ibrahim 1987. "Islam and the Constitution . Kertas kerja persidangan "The Malaysian Constitution After 30 years . Fakuiti Undang-undang Universiti Malaya). Ini sama seperti apa yang terkandung dalam Perlembagaan Malaysia hari ini iaitu peruntukan Perkara 3 (I) yang menyebut bahawa;

Agama Islam ialah agama bagi Persekutuan, tetapi agama-agama lain boleh diamalkan dengan aman dan damai di mana-mana bahagian Persekutuan.

KESAN PERUNTUKAN PERKARA 3

Menurut Profesor Ahmad Ibrahim peruntukan ini antara yang penting dalam perlembagaan Persekutuan. Menurut beliau, telah berlaku banyak salah faham ten tang tafsirannya. Antara salah faham yang paling nyata ialah pendapat yang menyatakan bahawa setiap upacara rasini di Persekutuan mesti diselitkan dengan unsur-unsur amalan agama Islam. Beliau berpendapat bahawa ini tidaklah benar kerana Perkara 3 memberi kebebasan yang meluas untuk penganut-penganut agama lain mengamalkan kepercayaan mereka. Lagipun terdapat banyak amalan agama Islam yang hanya boleh dilakukan oleh orang-orang Islam sahaja seperti sembahyang dan sebagainya. Dan sini tidak timbul isu bahawa orang-orang bukan Islam rnesti melakukan amalan orang-orang Islam.

Perkara 3 secara nyata memberi jaininan kepada orang-orang bukan Islam untuk mengamalkan kepercayaan mereka secara aman tanpa apa-apa gangguan. Jika perkataan agama' merangkuini bukan sahaja aspek kepercayaan dan amalan keagamaan tetapi termasuk juga undang-undang yang terpakai kepada penganut-penganut agama tersebut maka makna yang sama juga sepatutnya diberi kepada agama Islam'. Islam bukan sahaja satu kepercayaan keagamaan dan upacara agama, tetapi satu cara hidup yang merangkuini semua aspek termasuklah undang-undang.

Melihat daripada perspektif undang-undang perlembagaan dan jika dirujuk secara keseluruhan kepada Perlembagaan Persekutuan Malaysia maka beberapa kesan boleh dilihat daripada peruntukan Perkara 3 tersebut. Antaranya:

Perkara 160 memberi definisi Melayu' sebagai seorang beragama Islam, lazim bercakap bahasa Melayu dan menurut adat istiadat Melayu. Menurut Tun Salleh Abas Melayu' dan Islam' adalah unsur yang bercantum dan tidak boleh dipisahkan untuk tujuan undang-undang dan Perlembagaan.

Yang di-Pertuan Agong dilantik daripada kalangan raja-raja di negeri-negeri Melayu dan di dalam setiap perlembagaan negeri mengkehendaki rajanya seorang berbangsa Melayu beragama Islam dan dan keturunan diraja.

Di dalam sumpah memegang jawatan Yang di-Pertuan Agong beliau mengangkat sumpah dengan didahului oleh lafaz, Wallahi, wabillahi, watallahi' yang merupakan lafaz sumpah yang dikehendaki dalam agama Islam, (Perkara 37 dan jadual keempat Perlembagaan Persekutuan).

Yang di-Pertuan Agong mengikut peruntukan Perkara 3 (3) adalah ketua agama Islam di negeri-negeri Melaka, Pulau Pinang, Sabah, Sarawak dan juga Wilayah Persekutuan yang tidak mempunyai raja.

Raja dan Sultan di negeri-negeri yang beraja ialah ketua agama Islam bagi negeri masing-masing. Dalam menjalankan tugas sebagai ketua agama Is1am mereka mempunyai budibicara dan tidak terikat dengan nasihat Majlis Mesyuarat Negeri (EXCO).

Adalah menjadi tanggungjawab Yang di-Pertuan Agong untuk melindungi hak istimewa orang-orang Melayu seperti yang termaktub di dalam Perkara 153 Perlembagaan Persekutuan. Oleh kerana Melayu' dan Islam' ialah dua entiti yang tidak holeh dipisahkan maka tugas menjaga hak-hak istimewa orang-orang Melayu juga termasuk menjaga dan melindungi agama Is1am.

Dengan itu jelas bahawa institusi Yang di-Pertuan Agong itu sendiri mempunyai peranan yang amat penting terhadap agama Islam. Baginda ialah,

Kepaia Utama Negara bagi Persekutuan yang mengambii keutamaan mengatasi segala orang dalam Persekutuan ...

(Perkara 32 fasal 1 Perlembagaan)

Perkara 4 fasal 1 memperuntukkan, Perlembagaan ini adalah undang-undang utama Persekutuan dan apa-apa undang-undang yang diluluskan selepas Hari Merdeka dan yang berlawanan dengan Perlembagaan ini hendaklah terbatal setakat yang berlawanan itu'.

Walau bagaimanapun peruntukan ini tidak menjadikan mana-mana undang-undang yang sedia wujud (sebelum Merdeka) batal walaupun ia bertentangan dengan perlembagaan. Namun deinikian undang-undang tersebut boleh diubahsuai untuk diselaraskan dengan peruntukan-peruntukan perlembagaan (Perkara 162 fasal (6)). Apa yang boleh dipertikaikan ialah sama ada Perlembagaan boleh mengatasi peruntukan-peruntukan di dalam al-Quran dan Sunnah (Beliau berpendapat Perkara 4 merujuk kepada undang-undang bertulis sahaja. Tapi tidak memberi kesan kepada undang-undang Syariah, undang-undang yang tidak bertulis dan yang telah wujud sejak sebelum Merdeka. Lih. Ahmad Ibrahim 1989. "ThePrinciples of an Islainic Constitution and the Constitution of Malaysia: A Comparative Analysis . IIU LawJournal 1:2 him. 1

Perkara 76 menyebut bahawa Parlimen boleh membuat undang-undang tentang perkara-perkara negeri (perkara-perkara perundangan dalam bidangkuasa negeri-negeri sahaja). Namun dalam hal ehwal agama Islam undang-undang hanya boleh dibuat setelah kerajaan-kerajaan negeri yang terlibat dirujuk.

Perkara 150 membenarkan Parlimen atau Yang di-Pertuan Agong meluluskan apa juga undang-undang untuk keperluan ketika darurat setelah ia diisytiharkan. Undang-undang untuk tujuan ini dibenarkan walaupun ia tidak konsisten dengan mana-mana peruntukan Perlembagaan. Walaupun begitu terdapat satu perlindungan yang penting dalam fasal (6A) iaitu kuasa ini tidak boleh diperluas dengan apa-apa perkara mengenai hukum Syarak atau adat istiadat Melayu.

Sejauh Manakah Islam sebagai Agama Persekutuan Diamalkan dan Dilindungi

Perkara 11 fasal (1) memperuntukkan, Tiap-tiap orang adalah berhak menganuti dan mengamalkan agamanya dan tertakluk kepada fasal (4), mengembangkan agamanya .

Perkara 11 fasal (4) memperuntukkan, "Undang-undang Negeri dan mengenai Wilayah-wilayah Persekutuan, Kuala Lumpur dan Labuan, undang-undang persekutuan boleh mengawal atau menyekat pengembangan apa-apa iktikad atau kepercayaan agama antara orang-orang yang menganuti agama Islam.

Untuk tujuan ini beberapa buah negeri telah meluluskan enakmen-enakmen untuk mengawal dan menyekat penyebaran agama-agama lain di kalangan orang Islam. Inisalnya negeri Kelantan telah meluluskan enakmen untuk tujuan itu dan berkuatkuasa pada 1 Januari 1987. Kedah, Melaka dan Selangor meluluskan undang-undang yang serupa dalam tahun 1988. Undang-undang di negeri Selangor antaranya memperuntukkan bahawa menjadi kesalahan menggalakkan, mempengaruhi atau membangkitkan perasaan seorang Islam untuk menukar agama; menyebabkan seorang kanak-kanak Islam dipengaruhi oleh unsur-unsur bukan agama Islam; mendekati seorang Islam untuk tujuan bersyarah atau menunjukkan beliau apa-apa perkara tentang agama bukan Islam; menghantar apa-apa juga bahan bertulis tentang agama bukan Islam kepada seorang Islam; dan mengedarkan apa-apa jua bahan bertulis tentang agama bukan Islam kepada orang Islam di tempat awam.(sila lihat Non-Islam Religious (control of Propogation among Muslims) Enactment, 1988, Selangor (No. 1 of 1988) lih. seksyen 4, 5, 6, dan 8.

Perkara 13 fasal (2) memperuntukkan;

Tiap-tiap agama adalah berhak menubuhkan dan menyenggara institusi untuk pelajaran kanak-kanak dalam agama kumpulan itu sendiri, dan tidaklah boleh ada perbezaan semata-mata undang-undang berkaitan dengan institusi-institusi itu atau dalam pentadbiran mana-mana undang-undang itu; tetapi adalah sah bagi Persekutuan atau sesuatu negeni menubuhkan atau menyenggara institusi-institusi Islam atau mengadakan atau membantu dalam mengadakan ajaran dalam agama Islam dan melakukan apa-apa perbelanjaan sebagaimana yang diperlukan bagi maksud itu.

Untuk tujuan ini seksyen-seksyen 36 dan 37 Akta Pendidikan 1961 menghendaki sebarang sekolah yang menerima bantuan kerajaan menyediakan dan mengajar pelajaran pengajian Islam dengan syarat jumlah pelajar-pelajar yang layak mempelajarinya tidak kurang daripada 15 orang.

Undang-undang Islam pada dasarnya adalah di bawah bidangkuasa Dewan Undangan Negeri. Namun begitu perkara dalam bidangkuasa mereka sangatlah terhad. Antaranya ialah dalam hal ehwal keluarga, nikah, cerai, penjagaan anak, harta sepencarian, harta pusaka, wakaf dan beberapa perkara lain (lihat Senarai II, Jadual kesembilan Perlembagaan Persekutuan). Bidangkuasa jenayah hanyalah merangkuini kesalahan-kesalahan yang dilakukan oleh orang-orang yang menganut agama Islam terhadap rukun-rukun Islam; kecuali tentang perkara-perkara yang termasuk dalam senarai Persekutuan (di mana Parlimen mempunyai bidangkuasa). Apa yang nyata ialah bidangkuasa ini hanya ke atas orang-orang Islam dan tidak termasuk semua aspek perundangan.

Pandangan Mahkamah terhadap Undang-imdang Islam

Mahkamah di zaman penjajahan Inggeris menerima hakikat bahawa undang-undang Islam ialah undang-undang asal di Tanah Melayu. Inisalnya dalam kes Ramah lwn Laton ((1927)6 FMSLR 128. Mahkamah menyebut undang-undang Mohammedan tetapi perkataan yang tepat ialah undang-undang Islam atau Syariah. Keputusan kes ini telah disokong dan diikuti oleh kes-kes Fatimah lwn Haji lsmail (1939] MU 134 dan Tengku Mariam (1969), MU 110) telah diputuskan bahawa undang-undang Mohammedan bukanlah undang-undang asing tetapi undang-undang tempatan dan mahkamah hendaklah memberi pengiktirafan kehakiman kepada undang-undang Islam.

Keputusan mahkamah yang terbaru memberi pandangan yang berbeza. Dalam kes Che Omar bin Chee Soh lwn Pendakwaraya ((1988) 2 MU 55 (Mahkamah Agong) dua orang telah merayu bahawa hukuman mati di bawah Akta Dadah Berbahaya kerana mengedar dadah dan di bawah Akta Senjata Api (Hukuman Lebih Berat) kerana meiniliki senjata api adalah batal kerana ia bertentangan dengan undang-undang Islam. Ini kerana kesalahan ini tidak termasuk dalam kategori hudud atau qisas dan oleh itu bertentangan dengan undang-undang Islam dan menyalahi perlembagaan.

Mahkamah Agong dalam keputusan mereka menerima bahawa Islam di bawah Perkara 3 ialah agama Persekutuan dan bukan sahaja terdiri daripada upacara dan ibadat sahaja' tetapi ia juga satu cara hidup yang sempurna merangkuini semua bidang kegiatan manusia sama ada persendirian, umum, perundangan, politik, sosio-kebudayaan, moral atau kehakiman. Menurut YAH Tun Salleh Abas, ini bukanlah yang dimaksudkan oleh mereka yang merangka perlembagaan. Mereka berpendapat Islam hanyalah merangkuini aspek kehidupan yang sempit iaitu undang-undang mengenai perkahwinan, perceraian dan harta pusaka sahaja. Jika niat dan pendapat mereka seperti apa yang kita faham dan inginkan maka sudah tentu satu peruntukkan khas telah dimasukkan di dalam perlembagaan yang memperuntukkan bahawa apa-apa undang-undang yang bertentangan dengan undang-undang Islam, maka undang-undang itu batal. Pihak merayu juga mengatakan bahawa undang-undang Islam telah lama wujud sebelum merdeka dan dengan itu mana-mana undang-undang am di Malaysia mestilah mengikut dan selaras dengan undang-undang Islam. Mahkamah menolak cadangan ini dan menegaskan ia bercanggah dengan perlembagaan dan sejarah perundangan persekutuan dan juga akta undang-undang sivil yang memperuntukkan penerimaan undang-undang Inggeris ke negara ini.

Profesor Ahmad Ibrahim dalam komen beliau tenting kes ini menyebut,

"Apa yang rnenyedihkan ialah Mahkamah Agong nampaknya bersedia menerima hujah bahawa perkataan Islam' yang terdapat dalam Perkara 3 Perlembagaan Persekutuan hendaklah difahamkan sebagai meliputi hanya perkara-perkara yang berhubung dengan upacara dan istiadat agama sahaja. Telah dikatakan bahawa inilah makna yang dimaksudkan oleh pihak yang merangka perlembagaan itu dan Ia adalah akibat pemerintahan tidak langsung oleh British dalam masa penjajahan dahulu dan wujudnya institusi-institusi sekular. Apakah kita masih terikat dengan kedudukan masa penjajah itu sedangkan kita sudah mencapai kemerdekaan? (sila lihat Ahmad Ibrahim 1989. "Undang-undang Islam di Mahkamah Sivil .Kertas kerja yang dibentangkan dalam simposium "Pindaan Perlembagaan Malaysia: Implikasi Undang-undang. Universiti Islam Antarabangsa, Petaling Jaya)

Dalam satu kes yang dianggap kontroversi, Mahkamah Tinggi berhadapan dengan masalah interpretasi Perkara 12 fasal (3) dan fasal (4) Perlembagaan Persekutuan (In re Susie Teoh [1986] 2 MU 228. Fasal (3) memperuntukkan,

Tiada sesiapa pun boleh diwajibkan menerima ajaran-ajaran rnengenai apa-apa agama atau mengambil bahagian dalam apa-apa upacara atau sembahyang sesuatu agama yang lain daripada agamanya sendiri.

Sementara Perkara 12 fasal (4) menyebut, "Bagi maksud fasal (3), agama bagi seseorang yang berumur kurang daripada lapan belas tahun adalah ditetapkan oleh ibu bapa atau penjaganya .

Dalam kes ini seorang gadis bukan Islam yang berumur 17 tahun telah diislamkan oleh seorang kadi tanpa kebenaran dan pengetahuan bapanya. Bapanya telah membawa tuntutan ke mahkamah memohon satu pengisytiharan bahawa penganutan itu tidak sah kerana menurut undang-undang dan perlembagaan seorang bapa dan penjaga berhak menentukan agama, pelajaran dan asuhan anaknya. Mahkamah merujuk kepada Perkara 11 dan 12 Perlembagaan Persekutuan. Mahkamah mengatakan bahawa dalam Perkara 11 fasal (1) perkataan tiap-tiap orang' merujuk kepada bahawa kebebasan beragama terpakai kepada semua orang tanpa mengira umur asalkan orang tersebut sempurna akal dan berupaya membuat keputusan. Semasa memeluk Islam gadis itu berumur 17 tahun 8 bulan dan pada rnasa itu beliau berupaya membuat keputusan sendiri untuk melaksanakan haknya di bawah perlembagaan untuk bebas mengamalkan agama pilihan beliau.

Mahkamah juga merujuk Perkara 12 fasal (3) dan fasal (4). Mahkamah menekankan kedua-dua fasal ini hendaklah dibaca bersama. Fasal (3) melarang seseorang diwajibkan menerima ajaran-ajaran, mengambil bahagian dalam apa-apa upacara atau sembahyang sesuatu agama lain. Sementara fasal (4) memperuntukkan bagi tujuan fasal (3), agama bagi seseorang yang berumur kurang daripada lapan belas tahun adalah ditetapkan oleh ibu bapa atau penjaganya.

Mahkamah mengatakan bahawa daripada fakta kes dan keterangan yang diberi tiada apa yang menunjukkan bahawa gadis tersebut telah diwajibkan untuk menerima ajaran atau mengambil bahagian dalam apa-apa upacara atau sembahyang sesuatu agama selain agamanya sendiri. Perkara diwajibkan' mempunyai elemen paksaan tetapi dan keterangan langsung didapafi tiada wujud paksaan atau unsur-unsur sebegitu yang dikenakan terhadap gadis tersebut.

Pihak menuntut menegaskan dengan menghendaki anak gadisnya melafazkan dua kalimah syahadah ialah satu perbuatan diwajibkan' seperti yang dilarang oleh fasal (3) Perkara 12. Mahkamah mengatakan bahawa ia kehendak upacara tersebut tetapi bukan satu syarat untuk mengambil bahagian dalam upacara itu. Tambahan lagi tiada sebarang bukti yang menunjukkan bahawa gadis tersebut dipaksa untuk memeluk Islam seperti yang dibuktikan dalam kenyataan bersumpah beliau yang mengatakan bahawa beliau memeluk Islam dengan rela hati tanpa dipaksa oleh mana-mana pihak.

Mahkamah Agong dalam keputusan rayuan terhadap keputusan Mahkamah Tinggi itu menolak penafsiran Mahkamah Tinggi tentang Perkara 12 fasal (3) dan (4). Mahkamah Agong menegaskan fasal (4) adalah nyata iaitu agama seseorang yang di bawah umur 18 tahun mesti ditetapkan oleh ibu bapa atau penjaganya. Namun kedudukan gadis itu tidak disentuh kerana beliau sekarang sudah pun berumur lebih 18 tahun dan telahpun memeluk Islam dengan sukarela. Dan adalah tidak adil untuk memberi keputusan sebaliknya.

Dalam kes Menteri Hal Ehwal Dalam Negeri lwn Jamaluddin bin Othman ([1989] 1 MU 398) responden telah ditahan di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA) 1960 kerana dikatakan terlibat dalam satu rancangan untuk menyebarkan agama Kristian di kalangan orang-orang Melayu. Beliau dikatakan terlibat dalam khemah-khemah kerja dan seminar untuk tujuan tersebut. Beliau dikatakan juga telah berjaya mengkristiankan' enam orang Melayu. Beliau memohon untuk dibebaskan atas alasan Perkara II memberi hak menganuti dan mengamalkan agamanya. Mahkamah memutuskan bahawa Menteri Hal Ehwal Dalam Negeri tidak mempunyai bidangkuasa memerintahkan penahanan responden di bawah ISA kerana Perkara II memastikan seseorang itu mempunyai kebebasan beragama. Rayuan telah dibuat ke Mahkaniah Agong. Mahkamah Agong menegaskan bahawa dengan hanya melibatkan diri dalam seininar dan khemah kerja tidak cukup untuk menjadikan seseorang itu satu ugutan kepada keselamatan negara dan ini di luar skop ISA. Akta Keselamatan Dalam Negeri diluluskan untuk menghalang serta menghapuskan elemen-elemen subversif dan perbuatan-perbuatan yang mengganggu ketenteraman awam serta keselamatan negara. Kes ini tidak termasuk dalam skop undang-undang itu, Mahkamah telah memerintahkan responden dibebaskan. Walau bagaimanapun HB Hasliim Yeop Sani menegaskan:

Kebebasan beragama dan mengamalkan agama masing-masing mestilah tidak dijadikan satu kebenaran untuk melakukan perbuatan-perbuatan yang bertentangan dengan undang-undang atau melakukan perbuatan yang boleh memudaratkan atau mengancam keselamatan negara.

Mahkamah sepatutnya memberi penekanan yang lebih khusus kepada makna mengembangkan' agama lain di kalangan orang-orang Islam seperti yang dilarang oleh Perkara 11 fasal (4) terutama kepada interpretasi peruntukan-peruntukan Perkara 11 ini. Namun begitu oleh sebab isu utama ialah penahanan di bawah ISA, sama ada sah atau tidak maka persoalan yang boleh timbul di bawah Perkara 11 tidak menjadi begitu penting. Adalah diingatkan di sini bahawa jika kes ini berlaku di negeri-negeri lain yang mempunyai undang-undang khas melarang pengembangan dan penyebaran agama lain di kalangan orang-orang Islam, maka responden boleh dibicarakan kerana melanggar enakmen negeri.

Dalam satu keputusan yang agak baru iaitu Overseas Investment Pte. Ltd. lwn Anthony William 0’Brien Anor ([1988] 3 MLJ 332) kedudukan yang sewajarnya telah diberikan kepada prinsip Islam. Dalam kes ini O'Brien, yang telah memeluk agama Islam berhutang sejumlah besar wang dengan syarikat plaintif. Syarikat itu telah membuat permohonan untuk menuntut kembali jumlah wang itu dengan cara perintah tahan dan jual (writ of seizure and sale). Pihak berkuasa mahkamah telah merampas beberapa perabot rumah yang diduduki oleh O'Brien. Isteri O'Brien menuntut bahawa perabot-perabot tersebut adalah harta milik bersama semasa perkahwinan dan menuntut hak ke atas perabot-perabot itu. Isteri O'Brien telah berjaya mengemukakan beberapa resit pembelian dan akibatnya beberapa perabot telah dikembalikan. Beberapa perabot lain telah dijual dan isteri O'Brien telah merayu ke Mahkamah Tinggi memohon ganti rugi terhadap perabot-perabot yang telah dijual itu. Mahkamah Tinggi bersetuju bahawa beliau berhak atas dasar harta sepencarian dan memutuskan doktrin harta sepencarian dalam undang-undang Islam terpakai.

Keputusan kes ini menunjukkan bahawa Mahkamah Sivil hersedia menggunakan prinsip undang-undang Islam bila kes itu menghendakinya dan sekirarsya bersesuaian. Namun begitu apa yang nyata ialah mahkamah masih lagi terikat dengan pendapat hakim-hakim Inggeris sebelum merdeka yang menganggap bahawa Islam hanyalah dalam hal nikah, cerai, harta pesaka dan wakaf sahaja. Satu pendekatan yang berlainan sepatutnya diambil untuk memberi tempat yang sepatutnya kepada Islam sebagai agama Persekutuan.

Pindaan kepada Perkara 5 dan Perkara 121 Perlembagaan Persekutuan

Pindaan kepada Perkara 121 dan Perkara 5 memberi nafas baru khususnya kepada bidangkuasa Mahkamah Syariah. Perkara 121 fasal (1) menyatakan bahawa terdapat dua Mahkamah Tinggi yang mempunyai bidangkuasa yang selaras dan setaraf. Fasal (IA) telah ditambah kepada Perkara 121 dengan memperuntukkan, "Mahkamahmahkamah yang disebutkan dalam fasal (1) tidaklah boleh mempunyai bidangkuasa berkenaan dengan apa-apa perkara dalam bidangkuasa Mahkamah Syariah .

Kesannya ialah apa jua yang di dalam bidangkuasa Mahkamah Syariah, Mahkamah Tinggi tidak boleh campur tangan seperti dalam soal harta pesaka, penjagaan kanak-kanak (hadanah) dan sebagainya. Namun begitu jika dilihat dengan lebih mendalam bidangkuasa Mahkamah Syariah sangatlah terhad. Ia hanya mempunyai bidangkuasa ke atas orang yang beragama Islam dan clalam perkara-perkara yang diperuntukkan dalam Jadual Kesembilan, Senarai II Perlembagaan Persekutuan.

Mahkamah Syariah dengan itu tidak mempunyai bidangkuasa ke atas pihak-pihak yang bertikai yang salah seorangnya bukan Islam. Misalnya, dalam soal hadanah jika ibunya seorang bukan Islam dan bapanya seorang Islam, perkara ini masih boleh dibawa ke Mahkamah Sivil dan diputuskan di situ. Dalam Akta Pembaharuan Undang-undang (Perkahwinan dan Penceraian) 1976, Mahkamah Sivil diberi kuasa untuk membenarkan perceraian jika pihak pada perkahwinan tersebut yang dijalankan bukan secara Islam, telah memeluk agama Islam dan pihak yang satu lagi yang tidak memeluk agama Islam boleh membawa petisyen ke mahkamah (lihat Ahmad Ibrahim 1989. "The Amendment to Article 121 of the Federal Constitution its effect of Adininistration of Islamic Law , [1989] 2 MU XVII.

Apa yang tidak diperuntukkan oleh pindaan tahun 1988 itu ialah kenaikan taraf Mahkamah Syariah dalam bidangkuasa jenayah. Pada amnya Parlimen mempunyai bidangkuasa jenayah yang luas dibandingkan dengan Dewan Undangan Negeri kerana Dewan Undangan Negeri seperti yang dirujuk sebelum ini hanya berkuasa membuat undang-undang bagi menghukum kesalahan-kesalahan orang-orang Islam terhadap agama Islam kecuali apajua perkara yang telah diperuntukkan dalam senarai Persekutuan (Jadual Kesembilan Senarai I).

Dengan itu jika seorang lelaki dengan seorang perempuan ditangkap berkhalwat dan salah seorang daripadanya bukan Islam maka yang bukan Islam akan bebas danpada tuduhan.

Di bawah Akta Mahkamah-mahkamah Islam (Bidangkuasa Jenayah) 1965, pindaan 1984 bidangkuasa mahkamah hanya meliputi kesalahan-kesalahan yang membawa hukuman penjara tidak lebih 3 tahun, denda tidak lebih daripada RM5000.00, rotan yang tidak melebihi 6 kali atau kombinasi mana-mana daripada hukuman tersebut. Bidangkuasa ini terlalu kecil dibandingkan dengan kuasa Majistret kelas pertama yang boleh menghukum sehingga 10 tahun penjara, denda sehingga RM1O 000.00, rotan sehingga 12 kali atau mana-mana kombinasi hukuman di atas.

Pindaan kepada Perkara 5, memberi pengiktirafan yang lebih tinggi kepada Mahkamah Syariah. Satu proviso baru telah dimasukkan ke dalam fasal (4) Perkana 5 untuk Mahkamah Syariah iaitu:

Dan dengan syarat selanjutnya bahawa dalam hal penangkapan bagi sesuatu kesalahan yang boleh dibicarakan oleh Mahkamah Syariah, sebutan-sebutan dalam fasal ini mengenai seorang Majistret hendaklah ditafsirkan sebagai termasuk sebutan-sebutan mengenai seorang hakim Mahkamah Syariah.

Dengan pindaan ini seseorang yang melakukan kesalahan yang boleh dibicarakan di Mahkamah Syariah akan mendapat hak-hak yang sama yang diberi kepadanya sekiranya beliau dibicarakan di Mahkamah Majistret. Kesannya ialah jika beliau ditahan untuk tujuan ini beliau hendaklah dibawa ke hadapan bakim Mahkamah Syariah dalam masa 24 jam dan masa ditangkap tanpa kelengahan yang tidak munasabah. Jika ingin ditahan lebih lanjut lagi, kebenaran hakim Mahkamah Syariah hendaklah dipohon. Sekurang-kurangnya pindaan Perkara 5 menjadikan kuasa hakim Mahkamah Syariah setaraf dengan kuasa seorang Majistret.

Menurut Profesor Ahmad Ibrahim;

Pindaan kepada Perlembagaan Persekutuan ini telah memberi kuasa yang lebih luas dan memberi lebih kebebasan kepada Mahkamah Syariah dan adalah diharapkan kuasa-kuasa ini dijalankan dengan sempurna dan berlandaskan ajaran-ajaran al-Quran:

Terjemahan: Sesungguhnya Allah menyuruh kamu supaya menyerahkan segala jenis amanah kepada ahlinya (yang layak menerimanya), dan apabila kamu menjalankan hukum di antara manusia, (Allah menyuruh) kamu menghukum dengan adil. Sesungguhnya Allah dengan (suruhan-Nya) itu memberi pengajaran yang sebaik-baiknya kepada kamu. Sesungguhnya Allah sentiasa mendengar lagi melihat.

(Surah An Nisa’: 58)

Seterusnya Profesor Ahmad Ibrahim menyatakan;

Satu cara pendekatan lain kepada Perlembagaan Malaysia ialah dengan cara yang lebih positif iaitu dengan menerimanya dan mencuba sedaya upaya kita untuk mempertahankan prinsip-prinsip sebuah negara Islam. Penerimaan terhadap Perlembagaan Persekutuan dapat dicapai melalui perundingan dan kompromi yang dicapai oleh semua kaum di Malaysia. Kita seharusnya menghormati perjanjian yang berdasarkan persefahaman dan persahabatan di antara pelbagai kaum. Pada masa yang sama kita mesti cuba untuk memikirkan dan melakukan perkara yang positif supaya menjadikan perlembagaan dengan cara tertentu dapat mempertahankan prinsip-prinsip kerajaan Islam dengan mengambil kira hak-hak kepentingan semua kaum di Malaysia. (sila lihat Ahmad Ibrahim 1989. " The Princples of an Islamic Constitution and the Constitution of Malaysia:A Comparative Analysis . dlm. IIU Law Journal l:2 hlm. 3

Perlembagaan Persekutuan Malaysia/Kebebasan Asasi

Jump to: navigation, search

Perkara 5. Kebebasan diri
(1) Tiada seorang pun boleh diambil nyawanya atau dilucutkan kebebasan dirinya kecuali mengikut undang-undang.
(2) Jika pengaduan dibuat kepada Mahkamah Tinggi atau mana-mana hakim Mahkamah Tinggi menyatakan bahawa seseorang sedang ditahan dengan menyalahi undang-undang, maka mahkamah itu hendaklah menyiasat pengaduan itu dan, melainkan jika mahkamah itu berpuas hati bahawa tahanan itu adalah sah, hendaklah memerintahkan supaya orang itu dibawa ke hadapan mahkamah itu dan melepaskannya.
(3) Jika seseorang ditangkap maka dia hendaklah diberitahu dengan seberapa segera yang boleh alasan-alasan dia ditangkap dan dia hendaklah dibenarkan berunding dengan dan dibela oleh seorang pengamal undang-undang pilihannya.
(4) Jika seseorang ditangkap dan tidak dilepaskan, maka orang itu hendaklah tanpa kelengahan yang tidak munasabah, dan walau bagaimanapun dalam tempoh dua puluh empat jam (tidak termasuk masa apa-apa perjalanan yang perlu) dibawa ke hadapan majistret dan orang itu tidak boleh ditahan dalam jagaan selanjutnya tanpa kebenaran majistret itu:
Dengan syarat bahawa Fasal ini tidaklah terpakai bagi penangkapan atau penahanan mana-mana orang di bawah undang-undang yang sedia ada yang berhubungan dengan kediaman terhad, dan kesemua peruntukan Fasal ini hendaklah disifatkan telah menjadi suatu bahagian perlu Perkara ini mulai dari hari Merdeka:
Dengan syarat selanjutnya bahawa dalam pemakaiannya bagi seseorang, selain seorang warganegara, yang ditangkap atau ditahan di bawah undang-undang yang berhubungan dengan imigresen, Fasal ini hendaklah dibaca seolah-olah perkataan "tanpa kelengahan yang tidak munasabah, dan walau bagaimanapun dalam tempoh dua puluh empat jam (tidak termasuk masa apa-apa perjalanan yang perlu)" telah digantikan dengan perkataan "dalam tempoh empat belas hari":
Dan dengan syarat selanjutnya bahawa dalam hal penangkapan bagi sesuatu kesalahan yang boleh dibicarakan oleh mahkamah Syariah, sebutan dalam Fasal ini mengenai majistret hendaklah ditafsirkan sebagai termasuk sebutan mengenai hakim mahkamah Syariah.
Perkara 6. Keabdian dan kerja paksa dilarang.
(1) Tiada seorang pun boleh ditahan sebagai abdi.
(2) Segala bentuk kerja paksa adalah dilarang, tetapi Parlimen boleh melalui undang-undang membuat peruntukan mengenai perkhidmatan wajib bagi maksud-maksud negara.
(3) Kerja atau khidmat yang dikehendaki daripada mana-mana orang sebagai akibat daripada sesuatu sabitan atau dapatan bahawa dia bersalah di mahkamah tidaklah dikira sebagai kerja paksa mengikut pengertian Perkara ini, dengan syarat kerja atau khidmat itu dijalankan di bawah pengawasan dan kawalan suatu pihak berkuasa awam.
(4) Jika menurut mana-mana undang-undang bertulis kesemua atau mana-mana bahagian daripada fungsi mana-mana pihak berkuasa awam dikehendaki dijalankan oleh suatu pihak berkuasa awam yang lain, bagi maksud membolehkan fungsi-fungsi itu dilaksanakan, maka pekerja-pekerja pihak berkuasa awam yang mula-mula disebut adalah terikat untuk berkhidmat dengan pihak berkuasa awam yang kedua disebut, dan perkhidmatan mereka dengan pihak berkuasa awam yang kedua disebut itu tidaklah dikira sebagai kerja paksa mengikut pengertian Perkara ini, dan tiada seorang pun pekerja itu berhak menuntut apa-apa hak sama ada daripada pihak berkuasa awam yang mula-mula disebut atau kedua disebut itu oleh sebab pertukaran pekerjaannya.
Perkara 7. Perlindungan daripada undang-undang jenayah kuat kuasa ke belakang dan perbicaraan berulang.
(1) Tiada seorang pun boleh dihukum kerana sesuatu perbuatan atau peninggalan yang tidak boleh dihukum menurut undang-undang pada masa perbuatan atau peninggalan itu dilakukan atau dibuat, dan tiada seorang pun boleh menanggung hukuman yang lebih berat kerana sesuatu kesalahan daripada yang telah ditetapkan oleh undang-undang pada masa kesalahan itu dilakukan.
(2) Seseorang yang telah dibebaskan daripada sesuatu kesalahan atau disabitkan atas sesuatu kesalahan tidak boleh dibicarakan semula kerana kesalahan yang sama kecuali jika sabitan atau pembebasan itu telah dibatalkan dan perbicaraan semula diperintahkan oleh suatu mahkamah yang lebih atas daripada mahkamah yang telah membebaskan atau mensabitkannya itu.
Perkara 8. Kesamarataan.
(1) Semua orang adalah sama rata di sisi undang-undang dan berhak mendapat perlindungan yang sama rata di sisi undang-undang.
(2) Kecuali sebagaimana yang dibenarkan dengan nyata oleh Perlembagaan ini tidak boleh ada diskriminasi terhadap warganegara semata-mata atas alasan agama, ras, keturunan, tempat lahir atau jantina dalam mana-mana undang-undang atau dalam pelantikan kepada apa-apa jawatan atau pekerjaan di bawah sesuatu pihak berkuasa awam atau dalam pentadbiran mana-mana undang-undang yang berhubungan dengan pemerolehan, pemegangan atau pelupusan harta atau berhubungan dengan penubuhan atau penjalanan apa-apa pertukangan, perniagaan, profesion, kerjaya atau pekerjaan.
(3) Tidak boleh ada diskriminasi yang memihak kepada mana-mana orang atas alasan bahawa dia seorang rakyat Raja bagi mana-mana Negeri.
(4) Tiada pihak berkuasa awam boleh mendiskriminasikan mana-mana orang atas alasan bahawa dia bermastautin atau menjalankan perniagaan di mana-mana bahagian Persekutuan di luar bidang kuasa pihak berkuasa itu.
(5) Perkara ini tidak menidaksahkan atau melarang—

(a) apa-apa peruntukan yang mengawal selia undang-undang diri;

(b) apa-apa peruntukan atau amalan yang mengehadkan jawatan atau pekerjaan yang berkaitan dengan hal ehwal mana-mana agama, atau sesuatu institusi yang diuruskan oleh sekumpulan orang yang menganuti mana-mana agama, kepada orang yang menganuti agama itu;

(c) apa-apa peruntukan bagi perlindungan, kesentosaan atau pemajuan orang asli Semenanjung Tanah Melayu (termasuk perizaban tanah) atau perizaban bagi orang asli suatu perkadaran yang munasabah daripada jawatan-jawatan yang sesuai dalam perkhidmatan awam;

(d) apa-apa peruntukan yang menetapkan kemastautinan di sesuatu Negeri atau di sebahagian sesuatu Negeri sebagai suatu kelayakan bagi pemilihan atau pelantikan kepada mana-mana pihak berkuasa yang mempunyai bidang kuasa hanya di Negeri atau di bahagian itu sahaja, atau bagi pengundian dalam pemilihan itu;

(e) apa-apa peruntukan Perlembagaan sesuatu Negeri, yang adalah atau yang bersamaan dengan suatu peruntukan yang berkuat kuasa sebaik sebelum Hari Merdeka;

(f) apa-apa peruntukan yang mengehadkan pengambilan masuk tentera ke dalam Rejimen Askar Melayu kepada orang Melayu.

Perkara 9. Larangan buang negeri dan kebebasan bergerak.
(1) Tiada seorang pun warganegara boleh dibuang negeri dari atau ditahan masuk ke Persekutuan.
(2) Tertakluk kepada Fasal (3) dan kepada mana-mana undang-undang yang berhubungan dengan keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagiannya, ketenteraman awam, kesihatan awam, atau penghukuman pesalah, tiap-tiap warganegara berhak bergerak dengan bebas di seluruh Persekutuan dan bermastautin di mana-mana bahagiannya.
(3) Selagi mana-mana Negeri lain berada dalam kedudukan istimewa di bawah Perlembagan ini berbanding dengan Negeri-Negeri Tanah Melayu, Parlimen boleh melalui undang-undang mengenakan sekatan-sekatan, antara Negeri itu dengan Negeri-Negeri yang lain, ke atas hak-hak yang diberikan oleh Fasal (2) berkenaan dengan pergerakan dan kemastautinan.
Perkara 10. Kebebasan bercakap, berhimpun dan berpersatuan.
(1) Tertakluk kepada Fasal (2), (3) dan (4)—

(a) tiap-tiap warganegara berhak kepada kebebasan bercakap dan bersuara;

(b) semua warganegara berhak untuk berhimpun secara aman dan tanpa senjata;

(c) semua warganegara berhak untuk membentuk persatuan.

(2) Parlimen boleh melalui undang-undang mengenakan—

(a) ke atas hak yang diberikan oleh perenggan (a) Fasal (1), apa-apa sekatan yang didapatinya perlu atau suai manfaat demi kepentingan keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagiannya, hubungan baik dengan negara-negara lain, ketenteraman awam atau prinsip moral dan sekatan-sekatan yang bertujuan untuk melindungi keistimewaan Parlimen atau mana-mana Dewan Undangan atau untuk membuat peruntukan menentang penghinaan mahkamah, fitnah, atau pengapian apa-apa kesalahan;

(b) ke atas hak yang diberikan oleh perenggan (b) Fasal (1), apa-apa sekatan yang didapatinya perlu atau suai manfaat demi kepentingan keselamatan Persektuan atau mana-mana bahagiannya atau ketenteraman awam;

(c) ke atas hak yang diberikan oleh perenggan (c) Fasal (1), apa-apa sekatan yang didapatinya perlu atau suai manfaat demi kepentingan keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagiannya, ketenteraman awam atau prinsip moral.

(3) Sekatan-sekatan ke atas hak untuk membentuk persatuan yang diberikan oleh perenggan (c) Fasal (1) boleh juga dikenakan oleh mana-mana undang-undang yang berhubungan dengan perburuhan atau pendidikan.
(4) Pada mengenakan sekatan-sekatan demi kepentingan keselamatan Persekutuan atau mana-mana bahagiannya atau ketenteraman awam di bawah Fasal (2)(a), Parlimen boleh meluluskan undang-undang melarang dipersoalkan apa-apa perkara, hak, taraf, kedudukan, keistimewaan, kedaulatan atau prerogatif yang ditetapkan atau dilindungi oleh peruntukan Bahagian III, Perkara 152, 153 atau 181 melainkan yang berhubungan dengan pelaksanaannya sebagaimana yang dinyatakan dalam undang-undang itu.
Perkara 11. Kebebasan beragama.
(1) Tiap-tiap orang berhak menganuti dan mengamalkan agamanya dan, tertakluk kepada Fasal (4), mengembangkannya.
(2) Tiada seorang pun boleh dipaksa membayar apa-apa cukai yang hasilnya diuntukkan khas kesemuanya atau sebahagiannya bagi maksud sesuatu agama selain agamanya sendiri.
(3) Tiap-tiap kumpulan agama berhak—

(a) menguruskan hal ehwal agamanya sendiri;

(b) menubuhkan dan menyenggarakan institusi-institusi bagi maksud agama atau khairat; dan

(c) memperoleh dan mempunyai harta dan memegang dan mentadbirkannya mengikut undang-undang.

(4) Undang-undang Negeri dan berkenaan dengan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya, undang-undang persekutuan boleh mengawal atau menyekat pengembangan apa-apa doktrin atau kepercayaan agama di kalangan orang yang menganuti agama Islam.
(5) Perkara ini tidaklah membenarkan apa-apa perbuatan yang berlawanan dengan mana-mana undang-undang am yang berhubungan dengan ketenteraman awam, kesihatan awam atau prinsip moral.
Perkara 12. Hak berkenaan dengan pendidikan.
(1) Tanpa menjejaskan keluasan Perkara 8, tidak boleh ada diskriminasi terhadap mana-mana warganegara semata-mata atas alasan agama, ras, keturunan atau tempat lahir—

(a) dalam pentadbiran mana-mana institusi pendidikan yang disenggarakan oleh suatu pihak berkuasa awam, dan, khususnya, kemasukan murid-murid atau pelajar-pelajar atau pembayaran fi; atau

(b) dalam memberikan bantuan kewangan daripada wang sesuatu pihak berkuasa awam bagi penyenggaraan atau pendidikan murid-murid atau pelajar-pelajar di mana-mana institusi pendidikan (sama ada disenggarakan oleh suatu pihak berkuasa awam atau tidak dan sama ada di dalam atau di luar Persekutuan).

(2) Tiap-tiap kumpulan agama berhak menubuhkan dan menyenggarakan institusi-institusi bagi pendidikan kanak-kanak dalam agama kumpulan itu sendiri, dan tidak boleh ada diskriminasi semata-mata atas alasan agama dalam mana-mana undang-undang yang berhubungan dengan institusi-institusi itu atau dalam pentadbiran mana-mana undang-undang itu; tetapi adalah sah bagi Persekutuan atau sesuatu Negeri menubuhkan atau menyenggarakan atau membantu dalam menubuhkan atau menyenggarakan institusi-institusi Islam atau mengadakan atau membantu dalam mengadakan ajaran dalam agama Islam dan melakukan apa-apa perbelanjaan sebagaimana yang perlu bagi maksud itu.
(3) Tiada seorang pun boleh dikehendaki menerima ajaran sesuatu agama atau mengambil bahagian dalam apa-apa upacara atau upacara sembahyang sesuatu agama, selain agamanya sendiri.
(4) Bagi maksud Fasal (3) agama seseorang yang di bawah umur lapan belas tahun hendaklah ditetapkan oleh ibu atau bapanya atau penjaganya.
Perkara 13. Hak terhadap harta.
(1) Tiada seorang pun boleh dilucutkan hartanya kecuali mengikut undang-undang.
(2) Tiada undang-undang boleh memperuntukkan pengambilan atau penggunaan harta dengan paksa tanpa pampasan yang memadai.

Takrif Bangsa Melayu

August 17, 2010

Oleh Anak Waris

Bangsa Melayu adalah satu bangsa yang mengamalkan adat resam Melayu, bertutur dalam bahasa Melayu serta hidup dalam budaya Melayu.

Menurut Abdul Rahim Kajai, bangsa Melayu adalah penduduk asal gugusan kepulauan Melayu atau alam Melayu seperti di pulau Jawa, Bugis, Madura, Bawean, Minangkabau dan juga Banjar. Orang Asli seperti suku kaum Semang, Jakun dan Pangan termasuk dalam definisi Melayu kerana mereka juga adalah penduduk asli di Semenanjung.

Sehubungan dengan itu, beliau menegaskan bahawa, “jika seseorang itu bangsa Melayu, dia akan tetap dan kekal sebagai bangsa Melayu, walaupun dia dilahirkan di Kutub Utara, bertukar kerakyatan, hatta bertukar agama sekalipun”.

Beliau menjelaskan lagi “undang-undang keturunan sesuatu bangsa adalah menurut hukum Allah, rasul, adat manusia dan segala makhluk Allah, iaitu haiwan dan kayu kayan berdasarkan di sebelah bapa.

Mereka yang bukan Melayu termasuk lelaki bangsa lain yang berkahwin dengan perempuan Melayu dan bangsa anak mereka adalah mengikut bangsa sebelah bapa. Contoh lelaki bukan Melayu seperti India muslim, Cina muslim, Arab dan lain-lain bangsa selain Melayu.

Gagasan Abdul Rahim Kajai adalah bersifat tertutup dan ketat. Bukan sebarang manusia boleh diterima berbangsa Melayu walaupun ia menganut Islam sekalipun. Gagasan beliau lebih mengutamakan warisan, keturunan, persamaan dalam sosiobudaya dan geografi.

Sumber: petikan rencana ‘Ruangan Rabu’ – Berita Harian, 8 November 1989 oleh Kamarudin Musa dari Raja Mohd. Yusof Raja Othman.

Kedudukan Orang Melayu dari Sudut Perlembagaan Persekutuan

Oleh Nazri Muslim
Keistimewaan orang Melayu dalam Perlembagaan Persekutuan sering kali menjadi polemik pelbagai pihak di negara ini.
Polemik ini semacam tiada penghujungnya, ditambah lagi dengan kemunculan generasi baharu selepas merdeka yang tidak memahami konteks isu ini secara keseluruhannya, tetapi turut terlibat dalam polemik tersebut.
Siapakah Melayu menurut tafsiran Perlembagaan? Takrifan Melayu sebenarnya sangat luas dan jika diambil daripada konteks sejarah dan sosiobudaya, Melayu itu meliputi mereka yang mendiami kepulauan Melayu. Walaupun terdapat pelbagai suku bangsa, bahasa, dan loghat, kebanyakan ahli bahasa dan budayawan menganggap mereka sebagai satu kumpulan yang sama, iaitu keturunan Melayu.
Jika merujuk Perlembagaan Persekutuan, orang Melayu ditakrifkan dalam Perkara 160(2) sebagai seseorang yang beragama Islam. Lazimnya, mereka ini bercakap dalam bahasa Melayu dan mengamalkan adat istiadat Melayu. Seseorang itu dikatakan Melayu apabila lahir sebelum kemerdekaan di Persekutuan atau di Singapura; atau ibu atau bapanya lahir di Persekutuan atau di Singapura; atau pada hari merdeka berdomisil di Persekutuan atau di Singapura.
Di samping Perkara 160(2), Melayu turut ditakrifkan di bawah Perkara 89(6) yang menyatakan bahawa seseorang itu disifatkan sebagai seorang Melayu bagi maksud merizabkan tanah di bawah undang-undang bagi negeri mereka bermastautin. Perkara ini menjelaskan bahawa takrifan Melayu itu boleh dipecahkan kepada dua, iaitu berdasarkan sosiobudaya dan berdasarkan Perlembagaan Persekutuan.
Terdapat beberapa perkara yang boleh dibincangkan dalam kedua-dua takrifan di atas. Pertama, untuk menjadi seorang Melayu mengikut Perlembagaan Persekutuan tidaklah semestinya seseorang itu berketurunan Melayu. Seorang India boleh dianggap sebagai Melayu sekiranya beragama Islam, menjadi kelazimannya bertutur dalam bahasa Melayu, dan mengamalkan adat Melayu. Sebaliknya, walaupun dia seorang yang berketurunan Melayu sekalipun, bagi maksud Perlembagaan, dia bukan Melayu jika tidak beragama Islam.
___
Nazri Muslim merupakan pensyarah Pusat Pengajian Umum, Universiti Kebangsaan Malaysia
Rencana ini diambil daripada Dewan Masyarakat Julai 2011. Kandungan rencana telah disunting daripada kandungan asal.

Artikel 153 Perlembagaan Malaysia, Ketuanan Melayu dan Kontrak Sosial

Artikel 153 Perlembagaan Malaysia

Artikel 153 Perlembagaan Malaysia memberikan tanggungjawab kepada Yang di-Pertuan Agong menjaga hak keistimewaan orang Melayu dan penduduk asal Malaysia, secara kumpulannya dirujuk sebagai Bumiputera. Artikel mengspesifikkan bagaimana kerajaan pusat melindungi kepentingan kumpulan-kumpulan ini dengan mendirikan kuota kemasukan ke dalam perkhidmatan awam, biasiswa dan pendidikan awam. Ia juga biasanya dianggap sebagai sebahagian daripada sosial kontrak, dan biasanya dikatakan sebagai pertahanan legal bagi ketuanan Melayu — kepercayaan orang Melayu bahawa mereka adalah penduduk asal Malaysia.

Berikut adalah penyataan penuh Artikel 153 Perlembagaan Malaysia.

Perkara 153. Perizaban kuota berkenaan dengan perkhidmatan, permit, dsb. bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak.

(1) Menjadi tanggungjawab Yang di-Pertuan Agong untuk melindungi kedudukan istimewa orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak dan kepentingan sah kaum-kaum lain mengikut peruntukan Perkara ini.

(2) Walau apa pun apa-aa jua dalam Perlembagaan ini, tetapi tertakluk kepada peruntukan Perkara 40 dan peruntukan Perkara ini, Yang di-Pertuan Agong hendaklah menjalnakan fungsinya di bawah Perlembagaan ini dan undang-undang persekutuan mengikut apa-apa cara yang perlu untuk meindungi kedudukan istimewa orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak dan untuk memastikan perizaban bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak apa-apa perkadaran yang difikirkan munasabah oleh Yang di-Pertuan Agong daripada jawatan dalam perkhidmatan awam (selain perkhidmatan awam sesuatu Negeri) dan daripada biasiswa, danasiswa dan keistimewaan pendidikan atau latihan yang seumpamanya atau kemudahan khas lain yang diberikan atau diadakan oleh Kerajaan Persekutuan dan, apabila apa-apa permit atau lesen dikehendaki oleh undang-undang persekutuan bagi mengendalikan apa-apa pertukangan atau perniagaan, maka, tertakluk kepada peruntukan undang-undang itu dan Perkara ini, daripada permit dan lesen itu.

(3) Yang di-Pertuan Agong boleh, bagi memastikan, mengikut Fasal (2), perizaban bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak jawatan-jawatan dalam perkhidmatan awam dan biasiswa, danasiswa dan keistimewaan pendidikan atau latihan atau kemudahan khas lain, memberikan apa-apa arahan am yang dikehendaki bagi maksud itu kepada mana-mana Suruhanjaya yang baginya Bahagian X terpakai atau kepada mana-mana pihak berkuasa yang dipertanggungkan dengan tanggungjawab bagi pemberian biasiswa, danasiswa atau keistimewaan pendidikan atau latihan atau kemudahan khas lain itu; dan Suruhanjaya atau pihak berkuasa itu hendaklah mematuhi arahan itu dengan sewajarnya.

(4) Pada menjalankan fungsinya di bawah Perlembagaan ini dan undang-undang persekutuan mengikut Fasal (1) hingga (3) Yang di-Pertuan Agong tidak boleh melucutkan mana-mana orang daripada apa-apa jawatan awam yang dipegang olehnya atau daripada terus mendapat biasiswa, danasiswa atau keistimewaan pendidikan atau latihan atau kemudahan khas lain yang dinikmati olehnya.

(5) Perkara ini tidaklah mengurangkan peruntukan Perkara 136.

(6) Jika menurut undang-undang persekutuan yang sedia ada suatu permit atau lesen dikehendaki bagi mengendalikan apa-apa pertukangan atau perniagaan, maka Yang di-Pertuan Agong boleh menjalankan fungsinya di bawah undang-undang itu mengikut apa-apa cara, atau memberikan apa-apa arahan am kepada mana-mana pihak berkuasa yang dipertanggungkan di bawah undang-undang itu dengan pemberian permit atau lesen itu, sebagaimana yang dikehendaki untuk memastikan perizaban apa-apa perkadaran daripada permit atau lesen itu bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak sebagaimana yang difikirkan munasabah oleh Yang di-Pertuan Agong; dan pihak berkuasa itu hendaklaah mematuhi arahan itu dengan sewajarnya.

(7) Tiada apa-apa jua dalam Perkara ini boleh berkuat kuasa untuk melucutkan atau memberi kuasa supaya dilucutkan apa-apa hak, keistimewaan, permit atau lesen mana-mana orang, yang terakru kepada orang itu atau yang dinikmati atau dipegang oleh orang itu atau untuk memberi kuasa untuk menolak pembaharuan mana-mana permit atau lesen mana-mana orang atau untuk menolak pemberian apa-apa permit atau lesen kepada waris, pengganti atau penerima serah hak seseorang jika pembaharuan atau pemberian itu mungkin semunasabahnya dijangkakan mengikut perjalanan biasa keadaan.

( Walau apa pun apa-apa jua dalam Perlembagaan ini, jika menurut mana-mana undang-undang persekutuan apa-apa permit atau lesen dikehendaki bagi mengendalikan apa-apa pertukangan atau perniagaan, maka undang-undang itu boleh membuat peruntukan bagi perizaban apa-apa perkadaran daripada permit atau lesen itu bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak; tetapi tiada undang-undang sedemikian boleh, bagi maksud memastikan perizaban itu—

(a) melucutkan atau memberi kuasa supaya dilucutkan apa-apa hak, keistimewaan, permit atau lesen mana-mana orang, yang terakru kepada orang itu atau yang dinikmati atau dipegang oleh orang itu; atau

(b) memberi kuasa untuk menolak pembaharuan mana-mana permit atau lesen mana-manaa orang atau untuk menolak pemberian apa-apa permit atau lesen kepada waris, pengganti atau penerima serah hak mana-mana orang jika pembaharuan atau pemberian itu mengikut peruntukan yang lain dalam undang-undang itu mungkin semunasabahnya dijangkakan mengikut perjalanan biasa keadaan, atau menghalang mana-mana orang daripada memindahkan hakmilik bersama dengan perniagaannya apa-apa lesen yang boleh dipindahkan hakmiliknya untuk mengendalikan perniagaan itu; atau

(c) jika tiada permit atau lesen dahuluya dikehendaki bagi mengendalikan pertukangan atau perniagaan itu, memberi kuasa untuk menolak pemberian permit atau lesen kepada mana-mana orang bagi mengendalikan apa-apa pertukangan atau perniagaan yang telah dijalankan olehnya secara bona fide sebaik sebelum undang-undang itu mula berkuat kuasa, atau memberi kuasa untuk menolak pembaharuan kemudiannya mana-mana permit atau lesen mana-mana orang, atau untuk menolak pemberian mana-mana permit atau lesen sedemikian kepada waris, pengganti atau penerima serah hak mana-mana orang itu jika, mengikut peruntukan yang lain dalam undang-undang itu, pembaharuan atau pemberian itu mungkin semunasabahnya dijangkakan mengikut perjalanan biasa keadaan.

(8A) Walau apa pun apa-apa jua dalam Perlembagaan ini, jika di dalam mana-mana Universiti, Kolej dan institusi pendidikan lain yang memberikan pendidikan selepas Malaysian Certificate of Education atau yang setaraf dengannya, bilangan tempat yang ditawarkan oleh pihak berkuasa yang bertanggungjawab bagi pengurusan Universiti, Kolej atau institusi pendidikan itu kepada calon-calon bagi apa-apa kursus pengajian adalah kurang daripada bilangan calon yang layak mendapat tempat-tempat itu, maka adalah sah bagi Yang di-Pertuan Agong menurut kuasa Perkara ini memberikan apa-apa arahan yang perlu kepada pihak berkuasa itu untuk memastikan perizaban apa-apa perkadaran daripada tempat-tempat itu bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak sebagaimana yang difikirkan munasabah oleh Yang di-Pertuan Agong; dan pihak berkuasa itu hendaklah mematuhi arahan itu dengan sewajarnya.

(9) Tiada apa-apa jua dalam Perkara ini boleh memberi Parlimen kuasa untuk menyekat perniagaan atau pertukangan semata-mata bagi maksud perizaban bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak.

(9A) Dalam Perkara ini ungkapan “anak negeri” berhubung dengan Negeri Sabah atau Sarawak hendaklah mempunyai erti yang diberikan kepadanya dalam Perkara 161A.

(10) Perlembagaan Negeri yang ber-Raja boleh membuat peruntukan yang bersamaan (dengan ubah suaian yang perlu) dengan peruntukan Perkara ini.

Terdapat perbezaan ketara di antara artikel 153 perlembagaan Malaysia dengan artikel 153 perlembagaan Singapura yang masing-masing menyebut mengenai hak istimewa orang Melayu. Artikel 153 (Malaysia) lebih spesifik dengan menjelaskan bagaimana hak-hak orang Melayu dan Bumiputra Malaysia dipertahankan.

Ketuanan Melayu

Ketuanan Melayu ialah konsep perkauman yang mendakwa bahawa orang Melayu adalah tuan kepada Persekutuan Tanah Melayu (sekarang) Malaysia . Orang Cina dan India di Malaysia yang dianggap sebagai pendatang (yang dibawa masuk oleh British) disifatkan terhutang budi kepada orang Melayu kerana kesanggupan dan kesediaan orang Melayu menerima mereka sebagai warganegara Persekutuan Tanah Melayu (sekarang) Malaysia sebagai prasyarat British memberikan kemerdekaan kepada Persekutuan Tanah Melayu. Sebagai timbal balik kerana kesanggupan dan kesediaan apa yang disifatkan sebagai pengorbanan orang Melayu itu, perlembagaan memberi peruntukan khas kepada orang Melayu dalam bentuk hak istimewa dan ini dimaktubkan di dalam Perkara 153 Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu (sekarang) Malaysia). Persetujuan quid pro quo atau saling beri-memberi ini biasanya dipanggil Kontrak Sosial. Konsep Ketuanan Melayu ini sering kali dijadikan retorik ahli politik Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu yang berpengaruh semenjak 50 tahun Persekutuan Tanah Melayu (sekarang Malaysia) mencapai kemerdekaannya dari British sebagai usaha meraih sokongan orang Melayu walaupun pada hakikatnya tidak ramai orang Melayu yang arif tentang konsep atau fahaman ini.

Walaupun retorik ini wujud sebelum Malaysia mencapai kemerdekaan, frasa ketuanan Melayu tidak menjadi satu perkara yang disebut ramai hingga ke awal tahun 2000-an. Kebanyakan tentangan konsep ini adalah daripada parti-parti yang tidak berdasarkan kaum Melayu, seperti Parti Tindakan Demokratik (DAP), tetapi sebelum kemerdekaan orang Baba dan Nyonya juga menentang konsep ini. Konsep keulungan kaum Melayu mendapat perhatian dalam tahun 1940-an apabila orang Melayu bersatu untuk menentang penubuhan Malayan Union dan kemudian, berjuang untuk kemerdekaan. Semasa tahun 60-an, terdapat usaha yang cukup besar untuk mencabar ketuanan Melayu, diketuai oleh Parti Tindakan Rakyat (PAP) dari Singapura — yang merupakan negeri Malaysia dari 1963 hingga 1965 — dan DAP selepas pemisahan Singapura. Walaupun begitu, sebahagian Perlembagaan berkaitan ketuanan Melayu berakar umbi selepas rusuhan kaum Mei 13, 1969 yang terjadi akibat kempen pilihan raya yang menjadikan hak-hak orang bukan Melayu dan ketuanan Melayu sebagai isu tumpuan. Tempoh ini juga menyaksikan kebangkitan ultra yang mendesak agar kerajaan parti tunggal diketuai UMNO, dan pertambahan penekanan bahawa orang Melayu merupakan “orang asal” Malaysia — iaitu hanya orang Melayu boleh dianggap penduduk asal Malaysia.

Tentangan yang dimainkan oleh DAP ini sebenarnya merupakan lanjutan tentangan yang dimainkan oleh parti induk DAP iaitu parti PAP(Singapura).

Berikut adalah tentangan mengenai ketuanan Melayu di dalam fasal 153 Perlembagaan Malaysia oleh PAP.

Ahli politik Singapura, Lee Kuan Yew (kemudian menjadi Perdana Menteri Singapura) Parti Tindakan Rakyat (PAP; cawangannya di Malaysia kemudiannya menjadi Parti Tindakan Demokratik atau DAP) secara umumnya mempersoalkan keperluan Artikel 153 dalam Parliamen, dan menyeru satu “Malaysian Malaysia”. Mempersoalkan kontrak sosial , Lee telah menyatakan: “Merujuk kepada sejarah, orang Melayu telah mula untuk berhijrah ke Malaysia dalam bilangan yang banyak hanya kira-kira 700 tahun yang lalu. Dalam 39 peratus orang Melayu di Malaysia hari ini, kira-kira sepertiga secara perbandingan hanya imigran seperti setiausaha agung UMNO, Dato’ Syed Ja’afar Albar, yang datang ke Malaya dari Indonesia sebelum perang ketika berumur lebih tiga puluh tahun.

Kontrak Sosial

Kontrak sosial di Malaysia merujuk kepada perjanjian oleh bapa-bapa kemerdekaan negara dalam Perlembagaan, dan merupakan penggantian beri-memberi atau quid pro quo melalui Perkara 14–18 yang berkenaan dengan pemberian kewarganegaraan Malaysia kepada orang-orang bukan Melayu, dan Perkara 153 yang memberikan hak istimewa rakyat kepada mereka daripada kaum bumiputera. Istilah ini juga kekadang digunakan untuk merujuk kepada bahagian-bahagian yang lain dalam Perlembagaan, seperti Perkara yang mengatakan bahawa Malaysia adalah sebuah negara sekular.

Dalam konteks biasa yang berkaitan dengan hubungan ras, kontrak sosial telah kerap kali dibidaskan, termasuk juga oleh ahli-ahli politik dalam kerajaan campuran Barisan Nasional yang menegaskan bahawa tidak habis-habis bercakap tentang hutang orang-orang bukan Melayu kepada orang-orang Melayu terhadap kewarganegaraan yang diberikan telah merenggangkan golongan-golongan bukan Melayu daripada negara mereka. Kritikan-kritikan seumpama ini telah ditentang oleh media Melayu dan Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu (UMNO), parti politik yang terbesar dalam Barisan Nasional. Banyak orang Melayu, biasanya daripada UMNO, telah mempergunakan kontrak sosial ini untuk mempertahankan prinsip Ketuanan Melayu.

Kontrak sosial selama ini telah lama diamalkan oleh para pemimpin terutamanya pemimpin dari parti kompenen Barisan Nasional. Tidak terdapat syarat-syarat formal mengenai kontrak sosial ini. Di bawah sedikit petikan mengenai kontrak sosial.

Perlembagaan Malaysia tidak merujuk kepada sebuah “kontrak sosial” (dari segi hak kewarganegaraan dan hak istimewa) secara ketara, dan tidak terdapat sebarang undang-undang atau dokumen yang pernah menjelaskan syarat-syarat kontrak sosial secara penuh. Pembela-pembelanya sering merujuk kepada Perlembagaan sebagai mengemukakan kontrak sosial, dan bapa-bapa kemerdekaaan juga bersetuju dengannya, walaupun rujukan kepada kontrak sosial tidak dibuat dalam Perlembagaan. Sebaliknya, kontrak sosial biasanya dianggap sebagai suatu persetujuan yang memberikan kewarganegaraan kepada orang-orang bukan Melayu dan bukan orang asli (kebanyakannya orang Malaysia Cina dan Malaysia India) sebagai ganti untuk pemberian hak keistimewaan kepada orang-orang Melayu dan orang-orang asli (dirujuk secara kolektif sebagai Bumiputera). Sebuah buku teks kajian Malaysia pendidikan tinggi yang menepati sukatan pelajaran kerajaan mengatakan: “Oleh sebab pemimpin-pemimpin Melayu bersetuju untuk melonggarkan syarat-syarat kewarganegaraan, pemimpin-pemimpin komuniti Cina dan India telah menerima kedudukan istimewa Melayu sebagai penduduk asli Malaya. Dengan penubuhan Malaysia, status kedudukan istimewa itu diperluas untuk merangkumi komuniti-komuniti penduduk asli Sabah dan Sarawak.” [1]

Perlembagaan secara ketara memberikan tanah rizab Bumiputera, kuota dalam perkhidmatan awam, biasiswa dan pendidikan awam, kuota untuk lesen perniagaan, dan kebenaran untuk memonopoli industri-industri yang tertentu, jika kerajaan membenarkan. Bagaimanapun pada hakikatnya, khususunya selepas pengenalan Dasar Ekonomi Baru Malaysia (NEP), akibat rusuhan kaum pada 13 Mei 1969 ketika kaum Melayu hanya memiliki 4% daripada ekonomi Malaysia, hak-hak istimewa Bumiputera diperluas kepada bidang-bidang yang lain; kuota-kuota ditentukan untuk ekuiti Bumiputera dalam perbadanan awam, dan diskaun-diskaun sebanyak 5% hingga 15% untuk membeli kereta dan harta tanah diberikan.

Setengah-setengah orang mengatakan bahawa kecondongan terhadap orang-orang Melayu dalam pendidikan dan politik sebahagiannya merupakan tindak balas terhadap keupayaan orang-orang Malaysia Cina untuk memperoleh kebanyakan kekayaan negara itu. Bagaimanapaun, orang-orang Malaysia India boleh mengemukakan hujah bahawa merekalah yang mengalami kerugian yang paling banyak, walaupun ini boleh dipertikaikan.

Kerajaan ada mengundurkan sistem kuota untuk kemasukan ke universiti-universiti awam pada 2003 dan memperkenalkan dasar “meritokrasi”. Bagaimanapun, sistem baru ini dikritik secara meluas oleh orang-orang bukan Bumiputera kerana hanya memanfaatkan kaum Bumiputera yang ditempatkan dalam rancangan matrikulasi yang menonjolkan kerja kursus yang agak mudah sedangkan orang-orang bukan Bumiputera terpaksa mengambil Sijil Tinggi Persekolahan Malaysia (STPM). Walaupun secara teori, orang-orang bukan Bumiputra boleh masuk aliran matrikulasi, ini jarang berlaku pada hakikatnya. Meritokrasi juga dikritik oleh sebilangan pihak dalam UMNO sebagai berdiskriminasi kerana ia mengakibatkan orang-orang Melayu luar bandar terkebelakang dalam kadar kemasukan universiti.

Suruhanjaya Reid yang menyediakan kerangka Perlembagaan menyatakan dalam laporannya bahawa Perkara 153, tulang belakang kontrak sosial, adalah bersifat sementara, dan menyesyorkan bahawa ia dikaji semula 15 tahun selepas kemerdekaan. Suruhanjaya juga menyatakan bahawa perkara itu dan peruntukan-peruntukannya hanya diperlukan untuk mengelakkan keadaan tiba-tiba yang tidak menguntungkan kepada orang-orang Melayu dalam persaingan dengan ahli-ahli masyarakat Malaysia yang lain, dan hak-hak istimewa yang diberikan kepada orang-orang Melayu oleh perkara itu harus dikurangkan secara beransur-ansur dan akhirnya dihapuskan. Bagaimanapun, disebabkan Peristiwa 13 Mei yang menyebabkan pengisytiharan darurat, tahun 1972 yang merupakan tahun kajian semula Perkara 153 berlangsung tanpa sebarang peristiwa.

Menurut penyokong-penyokong kontrak sosial, sebagai balasan untuk enakmen peruntukan-peruntukan yang pada asalnya bersifat sementara, orang-orang Malaysia bukan Melayu diberikan kewarganegaraan di bawah Bab I Bahagian III dalam Perlembagaan. Kecuali hak-haki istimewa Bumiputera, orang-orang bukan Bumiputera dianggap sebagai sama saja dengan orang-orang Bumiputera dan diberikan semua hak kewarganegaraan di bawah Bahagian II dalam Perlembagaan. Pada tahun-tahun kebelakangan ini, sebilangan orang telah mencuba untuk membekalkan warganegara-warganegara Melayu dengan lebih banyak hak politik menurut falsafah ketuanan Melayu. Kebanyakan penyokong ketuanan Melayu memperdebatkan bahawa hak-hak tambahan ini telah ditulis dalam undang-undang dan hanya perlu dipertahankan daripada pembangkang-pembangkang.

Apabila mengambil alih jawatan presiden UMNO, Tunku Abdul Rahman (kemudian menjadi Perdana Menteri Malaysia pertama) menyatakan bahawa “…apabila kami (orang-orang Melayu) menentang Malayan Union (yang menjejaskan kedudukan hak-hak orang Melayu), kaum-kaum lain tidak mengambil bahagian kerana mereka mengatakan ini hanya merupakan masalah Melayu, dan bukan masalah mereka. Mereka juga menunjukkan bahawa kesetiaan mereka adalah kepada negara-negara asal mereka dan oleh itu, menentang Laporan Barnes yang bertujuan untuk menjadikan bahasa Melayu menjadi bahasa kebangsaan. Jika kami menyerahkan orang-orang Melayu kepada orang-orang yang dikatakan orang Malaya ketika kerakyatan mereka masih belum ditakrifkan, kami akan menghadapi banyak masalah pada masa hadapan.” Bagaimanapun, dia menambah bahawa “Bagi mereka yang mencintai dan berasa bahawa mereka terhutang kesetiaan yang tidak berbelah bagi, kami menyambut mereka sebagai orang Malaya. Mereka harus merupakan orang Malaya yang benar, dan mereka akan mempunyai hak-hak dan hak-hak istimewa yang sama dengan orang-orang Melayu.”

Ketiga-tiga di atas merupakan sentimen yang sering dimainkan oleh parti-parti politik sejak kebelakangan ini. Semangan muhibah dikalangan pemimpin-pemimpin awal negara seakan-akan dipermainkan oleh anak cucu mereka yang menjadi pemimpin parti-parti politik pada hari ini. Persoalannya ketika isu kontrak sosial dimainkan oleh pemimpin bukan melayu…di mana pemimpin-pemimpin Melayu terutama dari pembangkang tampil mempertahankan kontrak sosial yang sudah sekian lama terbina?? Adakah adil sekiranya kita membiarkan konsep Ketuanan Melayu ini dihapuskan dan diganti dengan konsep Ketuanan Rakyat (sedangkan Ketuanan Melayu juga adalah sama kecuali penekanan yang lebih diberikan kepada orang Melayu) yang belum terbukti lagi menjamin masa depan orang Melayu? Adilkah sekiranya anak-anak kita terpaksa mengharungi keperitan untuk ‘survive’ di masa hadapan sedangkan kita telah membesar dengan agak selesa sehingga apa yang kita kecapi setakat hari ini adalah hasil dari konsep Ketuanan Melayu. Diharap anak-anak muda faham akan kenapa walaupun negara kita sudah 50tahun merdeka konsep ini masih digunapakai. Konsep ini bukan lah sesuatu yang baru dan sejarah membukti bahawa terpisahnya Malaysia dengan Singapura adalah akibat perbuatan tidak bertanggungjawab pemimpin parti induk DAP iaitu PAP yang memainkan isu ketuanan Melayu ini. Adakah anda lebih gemar konsep Ketuanan Melayu ini digugurkan dan digantikan dengan konsep Malaysian Malaysia atau konsep Ketuanan Rakyat??? Bukankah pemimpin parti seperti PKR dan PAS ini merupakan anak-anak yang membesar hasil dari konsep Ketuanan Melayu ini. Cuba fikirkan di mana pemimpin-pemimpin ini berada sekiranya konsep Ketuanan Melayu dihapuskan dahulu?? Adakah mereka akan begelar pemimpin??

Terkini:

Istilah “Ketuanan Melayu” perlu dilihat dalam konteks perjuangan orang Melayu sebelum merdeka yang menganggap Semenenjung Tanah Melayu sebagai tanah pusaka (sons of the soil) seperti yang diakui oleh pihak penjajah British ketika itu. Istilah ini juga merujuk kepada situasi sebelum merdeka yang menjelaskan reaksi orang Melayu terhadap penubuhan Malayan Union yang telah menghapuskan “Ketuanan Melayu” dari segi kedaulatan, kuasa politik dan isu kewarganegaraan yang longgar. “Ketuanan Melayu” dilaungkan oleh pemimpin Melayu pada ketika itu bagi menyatupadukan orang Melayu menentang Malayan Union dan bukannya menuntut kemerdekaan. Oleh itu, konsep ini ialah peristiwa dan reality sejarah pada ketika itu dan ia dimasukkan bukan bertujuan untuk menggugat perpaduan masyarakat Malaysia.

Istilah di atas merupakan penjelasan Kementerian Pendidikan mengenai Ketuanan Melayu. Penjelasan ini dipetik dari blog LKS.

Artikel 160 Perlembagaan Malaysia

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.

Lompat ke: pandu arah, cari

Artikel 160 Perlembagaan Malaysia mentakrifkan pelbagai istilah yang digunakan dalam Perlembagaan Malaysia. Menurut Perkara 160 (2) Perlembagaan Malaysia, orang Melayu itu mestilah beragama Islam, mengamalkan adat budaya Melayu, bertutur menggunakan bahasa Melayu dan lahir sebelum hari merdeka sama ada di Persekutuan atau Singapaura, atau pada hari merdeka telah bermastautin di Persekutuan atau Singapura.
Kewujudan Perkara 160 (2) yang berkaitan dengan pemberian hak-hak istimewa ini perlu dilihat dan difahami daripada perspektif sejarah.

Kedudukan Orang Melayu dari Sudut Perlembagaan Persekutuan

Oleh Nazri Muslim
Keistimewaan orang Melayu dalam Perlembagaan Persekutuan sering kali menjadi polemik pelbagai pihak di negara ini.
Polemik ini semacam tiada penghujungnya, ditambah lagi dengan kemunculan generasi baharu selepas merdeka yang tidak memahami konteks isu ini secara keseluruhannya, tetapi turut terlibat dalam polemik tersebut.
Siapakah Melayu menurut tafsiran Perlembagaan? Takrifan Melayu sebenarnya sangat luas dan jika diambil daripada konteks sejarah dan sosiobudaya, Melayu itu meliputi mereka yang mendiami kepulauan Melayu. Walaupun terdapat pelbagai suku bangsa, bahasa, dan loghat, kebanyakan ahli bahasa dan budayawan menganggap mereka sebagai satu kumpulan yang sama, iaitu keturunan Melayu.
Jika merujuk Perlembagaan Persekutuan, orang Melayu ditakrifkan dalam Perkara 160(2) sebagai seseorang yang beragama Islam. Lazimnya, mereka ini bercakap dalam bahasa Melayu dan mengamalkan adat istiadat Melayu. Seseorang itu dikatakan Melayu apabila lahir sebelum kemerdekaan di Persekutuan atau di Singapura; atau ibu atau bapanya lahir di Persekutuan atau di Singapura; atau pada hari merdeka berdomisil di Persekutuan atau di Singapura.
Di samping Perkara 160(2), Melayu turut ditakrifkan di bawah Perkara 89(6) yang menyatakan bahawa seseorang itu disifatkan sebagai seorang Melayu bagi maksud merizabkan tanah di bawah undang-undang bagi negeri mereka bermastautin. Perkara ini menjelaskan bahawa takrifan Melayu itu boleh dipecahkan kepada dua, iaitu berdasarkan sosiobudaya dan berdasarkan Perlembagaan Persekutuan.
Terdapat beberapa perkara yang boleh dibincangkan dalam kedua-dua takrifan di atas. Pertama, untuk menjadi seorang Melayu mengikut Perlembagaan Persekutuan tidaklah semestinya seseorang itu berketurunan Melayu. Seorang India boleh dianggap sebagai Melayu sekiranya beragama Islam, menjadi kelazimannya bertutur dalam bahasa Melayu, dan mengamalkan adat Melayu. Sebaliknya, walaupun dia seorang yang berketurunan Melayu sekalipun, bagi maksud Perlembagaan, dia bukan Melayu jika tidak beragama Islam.
___
Nazri Muslim merupakan pensyarah Pusat Pengajian Umum, Universiti Kebangsaan Malaysia
Rencana ini diambil daripada Dewan Masyarakat Julai 2011. Kandungan rencana telah disunting daripada kandungan asal.

Melayu dalam Perlembagaan

SEJAK akhir ini ada kecenderungan oleh pihak-pihak tertentu yang mempertikaikan keistimewaan yang diberikan kepada orang-orang Melayu. Mereka menuntut kedudukan yang sama dengan orang Melayu daripada pelbagai segi padahal keistimewaan yang diberikan kepada orang Melayu bukanlah mengambil hak kaum-kaum lain.
Ada pihak yang mempertikaikan kenapa orang Melayu diberi keistimewaan sedangkan Melayu juga asalnya pendatang yang datang ke negara ini. Hakikatnya banyak pihak melupakan sejarah yang mencatatkan pengorbanan orang Melayu memberi kerakyatan kepada bukan Melayu semasa mencapai kemerdekaan.
Pertikaian tentang hak keistimewaan orang Melayu terus dibangkitkan walaupun dalam Perlembagaan menyebut tentang hak-hak tersebut. Pada masa yang sama Perlembagaan tidak mendiskriminasi kaum-kaum tertentu kerana Perlembagaan mendapat persetujuan semua pihak.
Kita juga memberikan pengkelasan yang tidak tepat apabila menganggap tiga kaum utama iaitu Melayu, Cina dan India menjadi tonggak di negara ini.
Bekas Hakim Mahkamah Rayuan, Datuk Mohd Noor Abdullah menjelaskan, dalam Perlembagaan menyebut bangsa Malaysia terdiri daripada lima kaum iaitu Orang Asli, Melayu, Bumiputera Sabah serta Bumiputera Sarawak dan kaum-kaum lain.
“Saya syorkan kita berhentilah menggunakan istilah Melayu, Cina, India ini kerana dari sudut Perlembagaan tidak ada disebutkan kaum Cina dan India. Namun kita yang memberikan kedudukan kepada mereka,” tegas Mohd Noor ketika diwawancara oleh wartawan Mingguan Malaysia KU SEMAN KU HUSSAIN dan HAFIZAHRIL ABDUL HAMID Khamis lalu.

MINGGUAN: Disebabkan banyak pihak tidak faham kedudukan Melayu dalam Perlembagaan, boleh Datuk huraikan perkara ini?
MOHD NOOR: Saya ingin terangkan dahulu perkara-perkara penting tentang orang Melayu di dalam Perlembagaan. Saya melihat banyak NGO-NGO Melayu sekarang ini bertindak dalam keadaan marah dan bukan menjawab mengikut undang-undang. Kerana itu pertama sekali saya ingin menjelaskan dalam perkara satu, negara ini perlu dikenali dalam Bahasa Melayu dan bahasa Inggeris dengan nama Malaysia. Malaysia ini asalnya dari perkataan Malaya. Malaya itu mengikut Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu dahulu adalah Persekutuan Tanah Melayu. Sepatutnya ia habis di situ. Oleh itu negara ini dikenali dunia sebagai Tanah Melayu dan tidak disebut sebagai Persekutuan Tanah Melayu.
Nama Malaysia adalah termasuk Semenanjung Tanah Melayu, Sabah dan Sarawak. Itu istilah sebenar mengikut Perlembagaan. Tidak timbul masalah apabila disebut Semenanjung, Sabah dan Sarawak walaupun dilihat sebagai berbeza kerana sebagai sebuah negara ia akan tetap disebut Malaysia. Contohnya Orang Asli hanya terdapat di Semenanjung seperti orang Senoi, Jakun dan Negrito. Orang Asli adalah aborigin bagi Semenanjung. Di Sabah dan Sarawak tidak ada Orang Asli. Ini hakikatnya. Penduduk di Sabah dan Sarawak dipanggil native (bumiputera). Orang Melayu juga bukan Orang Asli. Orang Melayu juga native (bumiputera). Kita sama dengan orang Sabah dan Sarawak dalam konteks kita adalah native di Semenanjung dan setaraf dengan Bumiputera Sabah dan Sarawak. Mereka inilah yang datang selepas Orang Asli. Native ini jugalah yang diistilahkan indigenous people. Orang yang datang kemudian dipanggil imigran. Semua 28 suku kaum di Sabah dan Sarawak termasuklah Iban, Penan, Dayak dan sebagainya native. Dahulu native ini dikenali sebagai anak negeri namun kini ia dikenali sebagai bumiputera.
Boleh Datuk terangkan perbezaan antara indigenous dan aborigin dalam Perlembagaan?
MOHD NOOR: Ada dua perbezaan yang besar antara aborigin dan indigenous . Aborigin adalah penduduk asli negara ini dan indigenous paling sesuai untuk ditafsir ialah peribumi dan mereka ini dilihat bersesuaian dengan keadaan dan sekeliling mereka. Oleh itu adalah jelas orang Melayu dan native di Sabah dan Sarawak adalah sama sebagai peribumi. Maka bumiputera itu adalah terjemahan kepada native. Oleh itu jangan kata orang yang lahir di situ adalah bumiputera tetapi sebenarnya tidak. Begitu juga orang Cina dan India yang lahir di sini, mereka bukan bumiputera. Ini kerana bumiputera bukan sahaja lahir di sini tetapi keadaan hidupnya adalah bersesuaian dengan keadaan sekelilingnya.
Apakah yang lebih tepat untuk mengkelaskan misalnya Melayu, Cina dan India di negara ini dalam konteks Perlembagaan?
MOHD NOOR: Kesilapan besar kita ialah hanya mengenali bangsa sebagai Melayu, Cina dan India. Apakah kerana orang Melayu datang dahulu kemudian orang Cina dan kemudian India? Atau kerana orang Melayu paling ramai kemudian diikuti Cina dan India? Beritahu saya manakah negara yang tidak ada bangsa? Sama ada bangsa itu integral iaitu ada bangsa lain yang menumpang tetapi masih lagi disebut sebagai bangsa seperti bangsa Indonesia, bangsa Filipina, bangsa British, Perancis, Jerman dan sebagainya.
Menurut Perlembagaan, bangsa Malaysia terdiri daripada lima kaum. Maka bangsa Melayu itu diturun taraf kepada kaum. Namun kaum Melayu adalah teras di negara ini dan kita ajak kaum lain untuk bekerjasama sebagai bangsa Malaysia. Lima kaum itu terdiri daripada, pertama Orang Asli, kedua orang Melayu, ketiga kaum bumiputera Sarawak, keempat kaum bumiputera Sabah dan kelima adalah kaum-kaum lain.
Apabila menurunkan taraf orang Melayu kepada kaum, orang Cina dan India juga diturunkan taraf kepada “kaum-kaum lain”. Saya bercakap mengikut Perlembagaan dan jika kita menganggap teras negara ini terdiri dari kaum Melayu, Cina dan India, itu adalah salah. Di mana definasi Cina dan India di dalam Perlembagaan? Dalam Perlembagaan ada disebut orang Melayu, Bumiputera Sabah dan Bumiputera Sarawak. Macam mana hendak definisikan Cina dan India di negara ini jika sudah terdapat negara asal mereka dan keturunan mereka di sana. Oleh itu maknanya mereka ini bangsa Malaysia yang ada hubung kaitnya dengan soal bahasa, budaya, keturunan dan sebagainya dengan negara asal mereka. Sama ada mereka hendak terima atau tidak, itu adalah hakikatnya. Orang Melayu pun jatuh nombor dua dan bumiputera di tempat ketiga. Ini berlaku kerana dari segi sejarahnya Orang Asli ini lebih dahulu sampai, lepas orang Melayu barulah kaum-kaum lain sampai ke negara ini.
Tidak lama dulu ada pihak menghujahkan bahawa Melayu juga pendatang kerana penduduk asal adalah Orang Asli. Apa komen Datuk?
MOHD NOOR: Semasa empayar China dahulu kalau berpindah dari Han ke Chin atau dari Beijing pergi ke selatan hingga ke Mongolia adakah mereka berpindah dari satu negeri ke satu negeri? Mereka tidak berpindah tetapi hanya bergerak sekitar empayarnya. Begitu juga orang Melayu hanya berada di alam Melayu. Sejak kerajaan Sri Wijaya dahulu kita pernah mempunyai satu empayar agung yang meliputi Indonesia, Brunei, Filipina sebagai satu dunia Melayu. Oleh itu kita tidak berpindah hanya bergerak sekitar dunia Melayu. Namun apa yang berlaku sekarang ini adalah akibat penjajah Barat yang memecah-belahkan dunia Melayu. Indonesia diberi kepada Belanda, Tanah Melayu diberi kepada Inggeris. Jika tidak dipecahkan, dunia Melayu bersatu tetapi akibat penjajahan Barat ini kita berpecah belah. Jadi kenapa ada pihak berkata Melayu datang dari luar? Melayu hanya bergerak berkelompok di sekitar dunia Melayu ini.
Tetapi yang pasti orang Cina dan India bukan dari kelompok itu. Jika mereka kata Melayu seperti mereka, itu tidak benar. Yang sebenarnya adalah agama. Memang orang Melayu dulu beragama Hindu namun kemudian memeluk agama Islam tetapi bukan berasal dari India. Orang Melayu di sini kita gunakan istilah Nusantara yang bermaksud nusa antara nusa-nusa.
Jadi, maksud Datuk kita mesti melihat dari sejarah dan bukan keadaan sekarang yang dipisah-pisahkan?
MOHD NOOR: Orang Indonesia berhijrah ke Malaysia dari satu alam Melayu ke satu alam Melayu yang lain. Saya ingin bertanya adakah orang India yang berpindah dari Tamil Nadu ke Goa boleh dikatakan pendatang? Bukankah pelik jika orang Melayu yang bergerak dari Indonesia ke Tanah Melayu jadi pendatang? Kita kena melihat dari segi sejarah bukan pada masa sekarang. Jika sekarang sudah tentu berdasarkan undang-
undang imigresen dianggap sebagai pendatang. Jika kita lihat sebelum penjajah memecah- belahkan kita, dunia sebelah sini adalah alam Melayu. Namun kini hakikatnya orang dari semua lima kaum tadi, kedudukan Orang Asli, orang Melayu dan bumiputera termasuklah bumiputera Sabah dan Sarawak terpinggir berbanding kaum-kaum lain. Itulah yang saya sedihkan. Oleh itu kita berhentilah menggunakan istilah Melayu, Cina, India ini kerana dari sudut Perlembagaan tidak ada disebutkan kaum Cina dan India. Namun kita yang memberikan kedudukan kepada mereka. Yang disebut ialah kedudukan orang Melayu dan Melayu disebut sebanyak 54 kali dalam Perlembagaan. Cina dan India langsung tidak disebut dalam Perlembagaan. Mereka harus sedar tentang perkara ini. Oleh itu kita harus sebut dengan jelas kedudukan ini, sama ada kita semua adalah bangsa Malaysia atau pun mereka hanyalah sekadar kaum-kaum lain saja.
Adakah Perlembagaan kita mendiskriminasikan kedudukan kaum-kaum lain ini?
MOHD NOOR: Perkara ini tidak berlaku kerana Perlembagaan ini dipersetujui oleh semua pihak ketika mula-mula digubal. Maknanya tidak ada diskriminasi jika semua pihak bersetuju. Perkara ini tidak patut timbul sama sekali malahan mereka patut akur bahawa Perlembagaan tidak langsung menyebut tentang kaum Cina dan India. Kita ambil contoh Barack Obama, beliau memperkenalkan dirinya sebagai African-American. Cuba beritahu yang mana penting dalam istilah tersebut? Jika kita melihat kepada nahu bahasa, adjektif adalah yang menerangkan kata nama. Jika kita lihat ada kaum Cina mengaku mereka sebagai Malaysian Chinese, Malaysia yang menjadi adjektif dan Chinese menjadi kata kerja. Jika dilihat kata kerja itu lebih penting dari adjektif. Oleh itu kita dapat lihat nama Chinese lebih penting daripada nama Malaysian. Ini menunjukkan mereka lebih berbangga dengan nama Chinese diletakkan di depan bukan Malaysian.
Apa mesej Datuk daripada contoh di atas?
MOHD NOOR: Bagi mereka nama Chinese yang lebih penting daripada Malaysian. Orang Cina sangat berbangga dengan tamadun mereka yang maju. Oleh itu, di mana mereka berada mereka lebih berbangga dengan kedudukan dan tamadun mereka. Maka kita harus memberitahu mereka ini bahawa mereka adalah Chinese Malaysian supaya mereka tahu mereka menghargai negara ini dan bertindak sebagai bangsa Malaysia.
Bagaimana dengan kedudukan raja-raja Melayu?
MOHD NOOR: Raja-raja Melayu ini merupakan yang empunya Semenanjung Tanah Melayu. Mereka ini memerintah secara mutlak. Walaupun mereka memerintah tetapi tetap ada penasihat seperti bendahara, temenggung dan sebagainya. Namun akibat dari peranan penjajah semua ini dimanipulasi hinggalah kita mencapai kemerdekaan. Sebenarnya raja yang memerintah. Kuasa memerintah terletak kepada raja dan bukan Perdana Menteri. Raja yang memerintah dan Perdana Menteri mengurus tadbir negara. Cara pemerintahan itu ialah pertama raja sendiri yang memerintah. Kedua raja memerintah mengikut nasihat. Ketiga raja memerintah melalui Perdana Menteri. Namun raja adalah berperlembagaan dan tidak lagi seperti dahulu. Kini kuasa raja hanya terhad kepada tiga sahaja iaitu yang pertama melantik Perdana Menteri. Kedua, raja yang memperkenankan pembubaran Parlimen. Ketiga apabila raja ingin mengadakan Persidangan Majlis Raja-Raja maka mereka mempunyai kuasa untuk memanggil mesyuarat tersebut.
Bagaimana pula dengan kontrak sosial yang membawa kepada kemerdekaan negara ini?
MOHD NOOR: Kontrak sosial bukanlah istilah undang-undang. Ia satu perjanjian antara kaum-kaum di negara ini di mana orang Melayu memberi kerakyatan sebanyak 800,000 kepada orang Cina dan India semasa kita menuntut kemerdekaan dahulu. Mereka ini subject to British colony di Pulau Pinang, Melaka dan Singapura. Mereka ini bukan warganegara negara ini ketika itu. Maka penjajah British memberi syarat jika mahukan kemerdekaan mereka ini perlu diberi kewarganegaraan. Oleh itu sebagai balasan, orang Melayu perlu diakui mempunyai kedudukan istimewa sebagai peribumi di negara ini. Tiga keistimewaan harus diberi kepada orang Melayu iaitu pentadbiran negara ini diberi kepada orang Melayu. Pelajaran dan biasiswa diberi kepada orang Melayu dan permit dan perniagaan diberikan kepada orang Melayu. Ini kerana orang Melayu keciciran dalam banyak bidang. Dahulu penjajah buat sekolah di kawasan bandar. Oleh sebab itu orang Cina ramai yang pandai manakala orang Melayu pula ramai yang tinggal di kampung, asalkan dapat makan pakai serta dapat mereka beribadat, itu sudah cukup. Namun apabila merdeka orang Melayu ini tidak mahu lagi keciciran dalam semua segi.

Bagaimana pula dengan hak keistimewaan orang Melayu selepas 52 tahun merdeka?
MOHD NOOR: Jika kita lihat raja-raja kita dahulu berpandangan jauh telah memikirkan untuk menubuhkan Rejimen Askar Melayu untuk menjaga keselamatan orang Melayu kemudian ditubuhkan pula undang-undang rezab tanah Melayu. Semua ini dilakukan atas nama kebimbangan sekiranya sesuatu berlaku terhadap orang Melayu. Saya istilahkan dua tiga serangkai, rangkai pertama ini saya namakan warisan orang Melayu iaitu Raja Berperlembagaan, agama Islam dan Bahasa Melayu. Definisi orang Melayu ialah orang beragama Islam, bertutur dalam bahasa Melayu dan adat Melayu yang mewakili raja-raja Melayu.
Seterusnya rangkai yang satu lagi saya namakan pusaka orang Melayu. Pertamanya ialah Askar Melayu, kedua tanah rezab Melayu dan yang terakhir kedudukan istimewa orang Melayu. Ia dinamakan pusaka kerana ini merupakan peninggalan pemimpin kita dahulu. Oleh itu semua usaha ini perlu diteruskan dan dipertahankan oleh semua orang Melayu.

Artikel Penuh: http://www.utusan.com.my/utusan/info.asp?y=2009&dt=0823&pub=Utusan_Malaysia&sec=Rencana&pg=re_05.htm#ixzz2BMygJt2N
© Utusan Melayu (M) Bhd

Memahami kedudukan islam dan melayu dalam Perlembagaan Persekutuan :cabaran pendidikan melayu dalam perspektif hubungan etnik

Nik Yusri bin Musa, and Aminurraasyid bin Yatiban , and Nazri bin Muslim, (2011) Memahami kedudukan islam dan melayu dalam Perlembagaan Persekutuan :cabaran pendidikan melayu dalam perspektif hubungan etnik. In: UNSPECIFIED.

Abstract

Kertas kerja ini membicarakan perkara yang berkaitan dengan islam dan dan orang melayu sebagaimana peruntukan yang terdapat dalam Perlembagaan Persekutuan Malaysia sebagai suatu subjek yang sangat penting untuk difahami dalam usaha menilai cabaran dan perkembangan Pendidikan Melayu. Peruntukan islam sebagai agama persekutuan, hak kebebasan beragama, penetapan hal ehwal islam sebagai sesuatu yangterletak dalam bidang kuasa negeri, kedudukan raja-raja sebagai ketua agama dan perbentukan Majlis Agama Islam untuk membantu menjalankan kuasa-kuasa tertentu.Manakala peruntukan orang melayu seperti kedudukan istimewa orang Melayu, tanah rizab Melayu, Rejimen Melayu di Raja dan persempadanan kawasan pilihanraya. Analisis menunjukkan islam dalam perlembagaan itu bukan sahaja hanya terkandung dalam perkara 3, tetapi ia juga harus dibaca bersama dengan Perkara 8,11,12,121,150 dan kedudukan Yang di Pertuan Agong dalam hal ehwal agama Islam.Manakala analisis menunjukkan peruntukan orang melayu bukan sahaja setakat dalam Perkara 153, tetapi juga terangkum dalam Perkara 8(5e),Perkara 89 dan 90 dan Jadual Ketigabelas mengenai persempadanan kawasan pilihanraya.Kesimpulan secara umumnya menunjukkan bahawa islam dan orang Melayu mempunyai keistimewaan dari agama lain di Malaysia. Orang Melayu pula mempunyai kelebihan dari orang bukan Melayu serta dilindungi oleh Perlembagaan Persekutuan Malaysia.Apakah situasi tersebut mengugat keadilan atau kesamarataan yang perlu dikecapi bersama oleh rakyat Malaysia yang pelbagai sifatnya? Bagaimana impak kefahaman ini mampu diterjemah dalam mendepani cabaran pendidikan Melayu yang turut berkait langsung dengan kepelbagaian etnik yang sedia ada di tanah air? Perbincangan kertas kerja ini terbahagi kepada dua bahagian iaitu bahagian pertama mengenai peruntukan islam dalam perlembagaan dan bahagian kedua menyentuh tentang peruntukan orang Melayu dalam perlembagaan. Perbincangan dalam kertas kerja ini juga akan memfokuskan perspektif

Item Type:	Conference or Workshop Item (UNSPECIFIED)
Divisions:	Centre for Modern Languages and Generic Development
Deposited By:	En. Pahmi Abdullah
Date Deposited:	22 May 2012 12:32
Last Modified:	22 May 2012 12:32
URI:	http://umkeprints.umk.edu.my/id/eprint/349